Adam Bednarski

Adam Bednarski (ur. 3 listopada 1869 w Podgórzu^[1], zm. 11 kwietnia 1941 we Lwowie) – polski lekarz okulista, profesor i szef Katedry Okulistyki Uniwersytetu Lwowskiego.

Adam Bednarski

Data i miejsce urodzenia	3 listopada 1869 Podgórze
Data i miejsce śmierci	11 kwietnia 1941 Lwów
profesor
Specjalność: okulistyka
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Doktorat	1894 – okulistyka Uniwersytet Jagielloński
Habilitacja	1902 – okulistyka Uniwersytet Lwowski
Profesura	1922
kierownik
Uczelnia	Katedra Okulistyki Uniwersytetu Lwowskiego
Okres zatrudn.	1922-1941

Życiorys

Syn urzędnika i pedagoga Wojciecha Bednarskiego (1841–1914) oraz Julii, z domu Adamskiej. W 1921 ożenił się z Marią Przecławą Cicimirską (1878–1974)^[2]. Medycynę studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim^[2]. Dyplom doktorski uzyskał w 1894^[2]. W okresie 1894–95 pracował jako okulista w krakowskim szpitalu św. Łazarza^[2]. Swoje umiejętności doskonalił pod kierunkiem prof. Bolesława Wicherkiewicza praktykując u niego w Poznaniu (1895–96) oraz ponownie w Krakowie (1896–98)^[2]. W okresie 1898–1902 pracował wraz z B. Wicherkiewiczem jako asystent w krakowskiej klinice uniwersyteckiej^[2].

Habilitował się w 1902 u prof. Emanuela Macheka na Uniwersytecie Lwowskim na podstawie rozprawy O przyczynach powstawania krótkiego wzroku^[2]. Zaraz po habilitacji uzyskał na lwowskiej uczelni docenturę, następnie awansował na profesora nadzwyczajnego (1909) oraz profesora zwyczajnego (1922)^[2]. W okresie 1904–22 kierował we Lwowie oddziałem okulistyki szpitala dziecięcego św. Zofii^[2]. W 1921 pełnił funkcję dziekana Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Lwowskiego. W 1922 przejął po prof. Emanuelu Macheku kierowanie lwowską Katedrą Okulistyki^[2]. Jednocześnie w okresie 1922–41 pełnił także funkcję kierownika uniwersyteckiej kliniki okulistycznej^[2].

W pracy klinicznej zajmował się m.in. usuwaniem ciał obcych z gałki ocznej, schorzeniami soczewki, zmianami naczyniowymi siatkówki oraz ślepotą u dzieci^[2]. Interesował się również historią medycyny, zwłaszcza okulistyką w Polsce od XIII do XVIII wieku, a także leczniczym zastosowaniem ziół i rozwojem okularów^[2][3][4].

W latach 1908–09 był redaktorem naczelnym (później, w latach 1911-12, był członkiem redakcji) czasopisma „Lwowski tygodnik lekarski”. Współpracował także z czasopismem „Postęp Okulistyczny”, wydawanym z własnych środków przez B. Wicherkiewicza^[2]. Jego prace ukazywały się w języku niemieckim, francuskim i polskim, m.in. w niemieckojęzycznym „Archiv für Augenheilkunde“ oraz w „Przeglądzie Lekarskim”, „Wiadomościach z Kliniki Okulistycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego” i „Polskiej Gazecie Lekarskiej”^[2].

Był członkiem oraz działaczem (od 1908 skarbnikiem, a od 1913 prezesem) Towarzystwa Lekarskiego Lwowskiego oraz członkiem Lwowskiego Towarzystwa Okulistycznego^[2].

W 1928 otrzymał Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[2].