Adolf Seilacher

Adolf Seilacher (ur. 24 lutego 1925 w Stuttgarcie, zm. 26 kwietnia 2014 w Tybindze^[1]) – niemiecki paleontolog zajmujący się w szczególności badaniem ichnoskamieniałości oraz początkami życia na Ziemi, w tym fauną ediakarańską.

Adolf Seilacher

Data i miejsce urodzenia	24 lutego 1925 Stuttgart
Data i miejsce śmierci	26 kwietnia 2014 Tybinga
profesor nauk o Ziemi
Specjalność: paleontologia
Alma Mater	Uniwersytet w Tybindze
Doktorat	1951
Profesura	1964
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet w Tybindze

Życiorys

Po II wojnie światowej rozpoczął studia na Uniwersytecie w Tybindze, gdzie doktoryzował się w 1951 roku pod kierunkiem Otto Heinricha Schindewolfa. W latach 1951-1957 był asystentem w Tybindze, a w latach 1964-1990 profesorem w Tybindze^[1]. Silacher jest znany m.in. z niezwykle dokładnego badania skamieniałości, dzięki któremu może spostrzec wiele szczegółów przeoczonych przez innych naukowców. Bada zwłaszcza ichnoskamieniałości, dzięki czemu może rekonstruować nie tylko morfologię, lecz również paleobiologię wymarłych organizmów. Seilacher był szefem i koordynatorem założonej w 1970 roku grupy „Sonderforschungsbereich Palökologie”, do której należało ponad 50 paleontologów zajmujących się badaniem skamieniałości, ich diagenezą i morfologią oraz Fossillagerstätten^[2]. Seilacher zajmował się też fauną ediakarańską – zaproponował, by odnalezione tam organizmy zaliczać do odrębnego królestwa Vendobionta – koncepcja ta była jednym z powodów, dla których w 1992 roku został nagrodzony – jako pierwszy paleontolog – nagrodą Crafoorda^[3]. W 1994 roku otrzymał też Medal Gustava Steinmanna^[2]. Jest autorem ponad 230 publikacji naukowych^[3]. Seilacher jest uznawany za jedną z ikon niemieckiej paleontologii^[4].