Agostino Agazzari

Agostino Agazzari (ur. 2 grudnia 1578 w Sienie, zm. 10 kwietnia 1640 tamże) – włoski kompozytor okresu baroku.

Agostino Agazzari

Data i miejsce urodzenia	2 grudnia 1578 Siena
Pochodzenie	włoskie
Data i miejsce śmierci	10 kwietnia 1640 Siena
Gatunki	muzyka poważna, muzyka renesansowa, muzyka barokowa
Zawód	kompozytor

Komponował psalmy, madrygały^[1], motety, muzykę kościelną^[2] oraz dzieła sceniczne takie jak dramat pastoralny Eumelio z 1606^[3][4], nawiązującego do wzorców florenckich oraz stosującego rozwinięte zwrotkowe formy wariacyjne^[5]. Opracował zasady użycia basso continuo^[6]. Autor dzieł teoretycznych Del sonare sopra il basso eon tutti li stromenli e dell' uso loro nel concerto (Siena, 1607) oraz La musica ecclesiastica (Siena, 1638)^[7].

Agazzari podzielił instrumenty muzyczne na fundamentalne (prowadzące bas generalny) oraz ornamentalne (prowadzące melodię)^[8], co wynikało z charakterystycznej dla barokowego dualizmu monodii wyróżniającej głos basowy służący za akompaniament oraz głos sopranowy odpowiedzialny za melodię^[9]. Doceniał twórczość Giovanniego Pierluigiego da Palestriny^[10], a także uważał, iż dyminucja „przydaje piękna koncertowi”^[11]. W 1609 rozpowszechnił fałszywą anegdotę zgodnie, z którą msza skomponowana przez Giovanniego Pierluigiego da Palestrinę, Missa Papae Marcelli, doprowadziła do zachowania przez papieża Marcelego II muzyki wielogłosowej w liturgii chrześcijańskiej. Historię tę przytoczył później Michael Praetorius w dziele Syntagma musicum^[12].