Aleksander Antoni Le Brun

Aleksander Antoni Le Brun (ur. 12 maja 1803 w Warszawie, zm. 3 czerwca 1868 tamże) – polski lekarz, chirurg.

Aleksander Antoni Le Brun

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	12 maja 1803 Warszawa
doktor nauk medycznych
Specjalność: medycyna ogólna, chirurgia, rynolaryngologia, otolaryngologia
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	1827 – medycyna Akademia Paryska
lekarz, działacz społeczny

Grób Aleksandra Le Bruna na cmentarzu Powązkowskim

Życiorys

Urodził się 12 maja 1803 roku w Warszawie jako najmłodszy syn Tomasza Le Brun h. Zgoda (1752-1805) księgarza i Adelajdy z d. Demimuid (1781-1848). Był studentem Uniwersytetu Warszawskiego (1820). Żonaty z Pauliną Celińską^[1]. Od 1840 był naczelnym lekarzem szpitala Dzieciątka Jezus, następnie został profesorem Akademii Medyko-Chirurgicznej oraz Szkoły Głównej w Warszawie. Zasłynął jako jeden z pierwszych chirurgów, którzy zastosowali chloroform i eter jako środek znieczulający podczas operacji. W 1847 założył wspólnie z Natansonem i Helbichem pierwsze czasopismo lekarskie w Królestwie Kongresowym, „Tygodnik Lekarski”^[2], w którym umieścił z biegiem lat około 80 artykułów.

Obronił doktorat na Sorbonie z pracy poświęconej kołtunowi polskiemu^[3]. Jako wszechstronny i uzdolniony manualnie chirurg, z innowacyjnym podejściem do medycyny, przeprowadził pomyślnie sporo operacji przypadków bardzo trudnych.

Wprowadził też sporo innowacji w szpitalu, nietypowych na tamte czasy: np. wydzielił osobną salę operacyjną zamiast przeprowadzania operacji w pokojach szpitalnych, stworzył ambulatorium przyszpitalne, wprowadził codzienne wizyty lekarzy i obowiązek zapisywania obserwacji klinicznych w kartach chorego umieszczonych na łóżkach.

Był też pionierem rynolaryngologii i otolaryngologii, gdy w XIX wieku te specjalności były dopiero w początkowej fazie rozwoju, także zasłużył się w tych dziedzinach jako wybitny chirurg.

Pochowany na Starych Powązkach w Warszawie (kwatera 157-1-1/2/3)^[4].

Jego wnukami byli: Stanisław Aleksander Godlewski (1867-1933), działacz społeczny, charytatywny i polityczny, szambelan papieski, członek Trybunału Stanu, senator II i III kadencji z ramienia Związku Ludowo-Narodowego i Stronnictwa Narodowego oraz Michał Godlewski (1872-1956), biskup pomocniczy łucki i żytomierski, historyk kościoła^[5].