Aleksander Heinrich

Aleksander Ernest Heinrich (ur. 28 lipca 1901 w Karaklis (obecnie Wanadzor) w Armenii na Kaukazie, zm. 22 maja 1942 w Auschwitz-Birkenau) – polski prawnik, działacz akademicki i narodowy, dziennikarz. Jeden z przywódców ONR, później w ONR „ABC”.

Aleksander Heinrich

„Andrzej Burski”

Pełne imię i nazwisko	Aleksander Ernest Heinrich
Data i miejsce urodzenia	28 lipca 1901 Karaklis (obecnie Wanadzor)
Data i miejsce śmierci	22 maja 1942 Auschwitz-Birkenau
Zawód, zajęcie	prawnik, dziennikarz

Życiorys

Był synem Aleksandra Antoniego (przedsiębiorca budowlany z Baku) i Zofii Kozakowskiej. Rodzina w 1907 przyjechała do Skierniewic. Tutaj uczęszczał do Gimnazjum Realnego (1911–1921), zaangażował się w harcerstwo (został komendantem hufca). W 1918 rozbrajał Niemców i pełnił obowiązki komendanta skierniewickiego dworca kolejowego. Walczył w 1920 w 5 pułku piechoty Legionów (lipiec-listopad 1920)^[1].

Od 1921 do 1926 studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim oraz w Szkole Nauk Politycznych. Był komendantem chorągwi warszawskiej i członek zarządu chorągwi mazowieckiej ZHP. Był żeglarzem (Yacht Klub Polski). Dwukrotny prezes Ogólnopolskiego Związku Akademickich Kół Naukowych i Naczelnego Komitetu Akademickiego. Członek korporacji akademickiej „Aquilonia”. Politycznie związał się z ruchem narodowym. Należał do Młodzieży Wszechpolskiej i Obozu Wielkiej Polski^[2].

Od 1928 do wybuchu II wojny światowej jako „Andrzej Burski” redagował w „Kurierze Warszawskim” rubrykę „Kronika akademicka”. Publikował też w „Akademiku Polskim” i „Głosie Akademickim”. Wchodził w skład redakcji „ABC”. Członek zarządu Związku Dziennikarzy RP. Od 1929 był sekretarzem Towarzystwa Ubezpieczeniowego Prudential^[2].

Należał do Ogniska Głównego, które stanowiło część tajnej Straży Narodowej, kierującej działaniami środowisk endecji. Był zwolennikiem narodowo-radykalnych działań politycznych, stąd zaangażował się w działalność Komitetu Organizacyjnego ONR. W związku z pracą zawodową nie był sygnatariuszem deklaracji programowej nowego ugrupowania. Kiedy zagroziło mu umieszczenie w Berezie – ukrywał się u Stanisławy Tesche (współredagowała „Kronikę akademicką”). Od 1937 opowiadał się za porozumieniem z sanacją: wziął udział w komersie Korporacji „Arkonia” i spotkał się wspólnie z innymi narodowymi radykałami z marszałkiem Edwardem Rydzem-Śmigłym. Uczestniczył także w kolejnym spotkaniu w 1938. W 1939 Heinrich reprezentował ONR w komitecie pożyczki ogólnonarodowej na rozwój lotnictwa obok Rydza-Śmigłego, Eugeniusza Kwiatkowskiego i Augusta Hlonda^[3].

W czasie oblężenia Warszawy we wrześniu 1939 doznał urazów, w wyniku których musiał się poddać długotrwałemu leczeniu. Po powrocie do zdrowia, już w początkowym okresie działalności podziemnej w czasie okupacji niemieckiej został 11 stycznia 1941 wraz z bratem aresztowany przez Gestapo. Początkowo więziony był na Pawiaku, skąd następnie został 30 marca 1941 przewieziony do niemieckiego obozu zagłady KL Auschwitz (numer obozowy 10003), gdzie zmarł z wycieńczenia^[4].