Aleksander Kunicki (prawnik)

Aleksander Kunicki (ur. 27 lutego 1908 w Międzyborzu, zm. 24 czerwca 1984 w Lublinie^[1]) – polski prawnik, profesor nauk prawnych, nauczyciel akademicki Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie i Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, specjalista w zakresie prawa cywilnego, w latach 1965–1967 dziekan Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu.

Aleksander Kunicki

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	27 lutego 1908 Międzybórz
Data i miejsce śmierci	24 czerwca 1984 Lublin
profesor nauk prawnych
Specjalność: prawo cywilne
Alma Mater	Katolicki Uniwersytet Lubelski
Habilitacja	1960 UAM
Profesura	1967
dziekan Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (1965–1967)

Życiorys

Egzamin maturalny zdał w gimnazjum w Chełmie w 1929. W 1933 ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i rozpoczął pracę jako młodszy asystent, a od 1937 starszy asystent na macierzystej uczelni w Katedrze Prawa Cywilnego. Równocześnie z pracą naukową odbył aplikację sądową. W 1937 został asesorem sądowym przy Sądzie Apelacyjnym w Lublinie^[1][2]. W 1939 obronił na KUL pracę doktorską Umowne prawo odstąpienia napisaną pod kierunkiem Romana Longchamps de Bériera^[1], tytuł doktora otrzymał formalnie w 1944^[2].

Podczas II wojny światowej przebywał w Lublinie^[2], żył z udzielania korepetycji, od 1942 pracował jako adwokat^[2][3]. Był trzykrotnie aresztowany przez Niemców^[4]. W 1941 przygotował rozprawę habilitacyjną Actio dominii w procesie posesoryjnym, jednak tekst pracy spłonął w związku z wojną^[2].

Od 1944 pracował na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, początkowo jako wykładowca, następnie zastępca profesora, pracę naukową łączył z wykonywaniem zawodu adwokata^[2]. W 1946 przedstawił na Uniwersytecie Poznańskim pracę habilitacyjną Stanowisko osoby trzeciej w wypadku zawarcia umowy z art. 92 Kodeksu Zobowiązań, jednak władze państwowe odmówiły nadania mu stopnia doktora habilitowanego^[2]. W latach 1946–1950 wykładał podstawy prawa na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej KUL, w latach 1948–1950 by prodziekanem Wydziału Prawa i Nauk Społecznych KUL^[2], równocześnie w latach 1948–1950 pracował jako profesor kontraktowy i kierownik Katedry Prawa Cywilnego na UMK w Toruniu^[2]. W 1952 był dziekanem Wydziału Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego^[5].

W 1960 uzyskał na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy Umowa o świadczenie na rzecz osoby trzeciej^[2][4]. W 1961 zaprzestał wykonywania zawodu adwokata i od tego samego roku pracował jako docent na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu^[2]. W latach 1962–1965 był prodziekanem, w latach 1965–1967 dziekanem tego wydziału^[2][6]. W kwietniu 1967 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego^[2]. W październiku 1967 został kierownikiem Katedry Prawa Cywilnego Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, zastępując zmarłego Aleksandra Woltera^[2]. Od 1970 kierował Zakładem Prawa Cywilnego i Postępowania Cywilnego w Instytucie Prawa Cywilnego UMCS. W 1973 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W 1978 przeszedł na emeryturę^[2][4]

Grób prof. Aleksandra Kunickiego na cmentarzu przy Lipowej