Alessandra Mussolini

Alessandra Mussolini (ur. 30 grudnia 1962 w Rzymie) – włoska aktorka, polityk, posłanka do Parlamentu Europejskiego, deputowana krajowa i senator. Założycielka i liderka ugrupowania Akcja Socjalna (2003–2009).

Alessandra Mussolini

Data i miejsce urodzenia	30 grudnia 1962 Rzym
Zawód, zajęcie	aktorka, polityk
Rodzice	Romano Mussolini, Maria Scicolone
Krewni i powinowaci	Benito Mussolini, Rachele Mussolini (dziadkowie)

Życiorys

Ukończyła prywatną szkołę międzynarodową American Overseas School of Rome(inne języki)^[1]. W latach 70., korzystając z poparcia swojej ciotki Sophii Loren, rozpoczęła karierę aktorską i telewizyjną; do początku lat 90. wystąpiła łącznie w kilkunastu filmach kinowych (m.in. w Izraelu) i telewizyjnych, była także prezenterką programu telewizyjnego^[1][2][3]. W 1977 zagrała u boku Sophii Loren Marię Luisę w filmie Szczególny dzień, który zdobył Złoty Glob i uzyskał nominację do Oscara w kategorii najlepszy film zagraniczny. W 1982 wydała popowy album Amore^[4], który poprzedzały dwa single („Love is Love” i „Tokio Fantasy”); płyty te ukazały się wyłącznie w Japonii. Rok później dwukrotnie pojawiła się na okładkach „Playboya” – w sierpniowej edycji włoskiej i w listopadowej edycji niemieckiej. W 1985 spędziła sześć miesięcy w Los Angeles, poszukując angażu filmowego; wystąpiła w kilku amerykańskich programach typu talk-show^[2]. Zrezygnowała następnie z działalności filmowo-telewizyjnej, w 1992 zaczęła uprawiać publicystykę odwołującą się do działalności jej dziadka Benita Mussoliniego^[2]. W 1994 ukończyła studia medyczne w zakresie chirurgii na Uniwersytecie Rzymskim „La Sapienza”^[5].

W latach 1992–2004 sprawowała mandat posłanki do Izby Deputowanych XI, XII, XIII i XIV kadencji. Po raz pierwszy weszła do parlamentu w wyniku wyborów z kwietnia 1992 z ramienia postfaszystowskiego Włoskiego Ruchu Socjalnego. Latem tego samego roku wzięła udział w marszu 50 tysięcy członków i sympatyków Ligi Północnej Umberta Bossiego na placu Weneckim w Rzymie, który był miejscem przemów Benita Mussoliniego^[2]. W tym samym roku odbyła wizytę w Izraelu, odwiedzając instytut Jad Waszem^[6]. W pierwszej połowie lat 90. ubiegała się bez powodzenia o stanowisko burmistrza Neapolu.

Jako działaczka MSI poparła wejście w koalicję z centroprawicą Silvia Berlusconiego, sprzeciwiała się jednak rozwiązaniu partii w 1995. Przystąpiła do stanowiącego kontynuację MSI Sojuszu Narodowego i zasiadała we władzach krajowych tego ugrupowania. Jednocześnie krytykowała działania przywódcy AN Gianfranca Finiego, który rezygnował z dotychczasowych haseł i przekształcał dawnych postfaszystów w umiarkowanie konserwatywną formację. W 2001 wzbudziła kontrowersje, gdy podczas dyskusji w studiu telewizyjnym zaatakowała fizycznie i słownie minister ds. równouprawnienia Katię Bellillo z Partii Komunistów Włoskich, kopiąc ją i nazywając „brzydką komunistką”, która według niej powinna opuścić Włochy i „zamieszkać na Kubie”^[3]. W styczniu 2002 demonstracyjnie zasiadła w parlamencie w ławach ugrupowania Silvia Berlusconiego Forza Italia po tym, jak Gianfranco Fini został wybrany na przedstawiciela Włoch w Konwencie Europejskim. Ogłosiła także zamiar ubiegania się o przywództwo w partii^[7], ale później wycofała swoją kandydaturę^[8].

W listopadzie 2003 opuściła Sojusz Narodowy, zakładając Akcję Socjalną (początkowo pod nazwą Libertà di Azione^[3]). Pretekstem do jej odejścia stała się wypowiedź lidera AN podczas jego wizyty w Izraelu, w której potępił faszyzm, ustawy antyżydowskie(inne języki) wprowadzone przez jej dziadka w 1938 oraz Włoską Republikę Socjalną^[8][9]. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w następnym roku została jedynym eurodeputowanym wybranym z ramienia nowej formacji. Zasiadała w Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, była członkiem delegacji do spraw stosunków z państwami Maghrebu i delegacji do Eurośródziemnomorskiego Zgromadzenia Parlamentarnego. Od 2007 wchodziła w skład grupy Tożsamość, Tradycja i Suwerenność^[10].

W 2004 zawiązała koalicję z dwoma małymi stronnictwami skrajnej prawicy (w tym otwarcie neofaszystowską Nową Siłą) pod nazwą Alternatywa Socjalna(inne języki). W marcu 2005 ogłosiła strajk głodowy w proteście przeciwko wyrokowi sądu wykluczającemu ją z udziału w wyborach regionalnych(inne języki) za fałszowanie podpisów poparcia dla swojej koalicji^[11][12]; najwyższy sąd administracyjny ostatecznie wydał w tej sprawie orzeczenie na jej korzyść^[13]. Przed wyborami parlamentarnymi w 2006 zawarła porozumienie z Silviem Berlusconim w sprawie przystąpienia Alternatywy Socjalnej do jego bloku Dom Wolności; w ramach tej umowy zgodziła się sama nie kandydować^[14][15]. W głosowaniu wspólna lista otrzymała tylko 1,2% głosów, nie uzyskując żadnych mandatów.

W 2008, po zerwaniu ze swoimi skrajnie prawicowymi koalicjantami, zgłosiła akces Akcji Socjalnej do Ludu Wolności, z którego listy w przedterminowych wyborach w tym samym roku uzyskała mandat posłanki XVI kadencji. W Izbie Deputowanych została przewodniczącą komisji ds. wychowania dzieci i młodzieży. W 2013 z ramienia PdL wybrano ją do Senatu XVII kadencji^[16]. W październiku 2012 zgłosiła swoją kandydaturę na lidera Ludu Wolności (co miało miejsce w trakcie postępowania sądowego wobec byłego premiera)^[17]. Dołączyła następnie do reaktywowanej przez Silvia Berlusconiego w 2013 partii Forza Italia. W 2014 z jej ramienia uzyskała ponownie mandat eurodeputowanej^[18], który wykonywała do 2019, kiedy to nie została ponownie wybrana. Powróciła do Europarlamentu w trakcie IX kadencji, obejmując mandat w listopadzie 2022^[10]. W 2024 ponownie nie uzyskała europarlamentarnej reelekcji^[19].

W maju 2025 dołączyła do Ligi(inne języki) Mattea Salviniego^[20].

Życie prywatne

Córka Marii Scicolone (siostry Sophii Loren) i Romana Mussoliniego (syna dyktatora Benita Mussoliniego i jego żony Rachele Mussolini). Została honorową członkinią Włoskiego Czerwonego Krzyża(inne języki).

W październiku 1989 w rocznicę marszu czarnych koszul na Rzym poślubiła w Predappio funkcjonariusza Guardia di Finanza Maura Florianiego^[2], później urzędnika państwowego zatrudnionego w przedsiębiorstwie kolejowym Trenitalia^[21]. Ma z nim troje dzieci, noszących także jej nazwisko rodzinne (w 2006 domagała się zmiany włoskiego ustawodawstwa na rzecz nadawania dzieciom po urodzeniu dowolnego z nazwisk rodziców)^[22][1]. Według własnego twierdzenia sama oświadczyła się swojemu przyszłemu mężowi^[3].