Alessandro Blasetti

Alessandro Blasetti (ur. 3 lipca 1900 w Rzymie, zm. 1 lutego 1987 tamże) – włoski reżyser filmowy i scenarzysta, którego twórczość zapowiadała nadejście neorealizmu.

Alessandro Blasetti

Alessandro Blasetti (1965)
Data i miejsce urodzenia	3 lipca 1900 Rzym
Data i miejsce śmierci	1 lutego 1987 Rzym
Zawód	reżyser, scenarzysta
Lata aktywności	1917–1981

Był jedną z czołowych postaci włoskiej kinematografii okresu faszystowskiego. Zwany często „ojcem włoskiego kina” w uznaniu jego zasług od końca lat 20. XX w., gdy dzięki jego staraniom włoskiemu kinu udało się szczęśliwie wyjść z długotrwałego kryzysu.

Życie i twórczość

Po studiach prawniczych zajął się dziennikarstwem i krytyką filmową. Pracował dla kilku branżowych czasopism. Debiutował w roku 1929 filmem Słońce, w którym ukazał trudne życie chłopów. Benito Mussolini nazwał ten obraz „początkiem faszystowskiego filmu”. Do historii włoskiego kina przeszedł też historyczny fresk z okresu zjednoczenia Włoch pt. Rok 1860 (1934).

Blasetti był jedną z postaci lobbujących za rozwojem kinematografii włoskiej lat 30. i za wspieraniem jej przez państwo. Jednym z rezultatów tych zabiegów było powstanie studia filmowego Cinecittà w Rzymie.

Reżyser zagrał samego siebie w głośnym filmie Najpiękniejsza (1951) Luchina Viscontiego. Przewodniczył jury konkursu głównego na 20. MFF w Cannes (1967)^[1].

Wybrana filmografia

• Słońce (Sole) (1929)
• Nerone (1930)
• Resurrectio (1930)
• Terra madre (1931)
• Palio (1932)
• Rok 1860 (1860) (1934)
• Aldebaran (1935)
• Ettore Fieramosca (1938)
• Un'avventura di Salvator Rosa (1940)
• Żelazna korona (La corona di ferro) (1941)
• Quattro passi fra le nuvole (1943)
• Un giorno nella vita (1946)
• Fabiola (1949)
• Prima comunione (1950)
• Altri tempi (1951)
• Szkoda, że to łajdak (Peccato che sia una canaglia) (1954)
• La fortuna di essere donna (1956)
• Europa di notte (1959)
• Liolà (1963)
• Io, io, io... e gli altri (1966)
• Simón Bolívar (1969)