Alfons Maria Jakob

Alfons Maria Jakob (ur. 2 lipca 1884 w Aschaffenburgu, zm. 17 października 1931 w Hamburgu) – niemiecki lekarz neurolog i neuropatolog. Niezależnie od Hansa Gerharda Creutzfeldta opisał chorobę znaną dziś jako choroba Creutzfeldta-Jakoba.

Alfons Maria Jakob

Data i miejsce urodzenia	2 lipca 1884 Aschaffenburg
Data i miejsce śmierci	17 października 1931 Hamburg
profesor nauk medycznych
Specjalność: neurologia
Alma Mater	Uniwersytet w Berlinie Uniwersytet w Strasburgu
Doktorat	13 lipca 1909
Habilitacja	1920
Profesura	1924
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Hamburski

Życiorys

Urodził się 2 lipca 1884 roku w Aschaffenburgu jako syn właściciela sklepu. Studiował medycynę na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium, Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Berlinie i Uniwersytecie w Strasburgu. Następnie pracował w Klinice Psychiatrycznej w Strasburgu u Roberta Wollenberga, 13 lipca 1909 roku obronił swoją dysertację doktorską. Między grudniem 1909 a listopadem 1911 był lekarzem-wolontariuszem (Volontärarzt) i asystentem (Assistenzarzt) w klinice psychiatrycznej w Monachium u Emila Kraepelina, gdzie miał sposobność pracy razem z Franzem Nisslem oraz Aloisem Alzheimerem^[1]. W 1911 roku wyjechał do hamburskiego Friedrichsberg (obecnie Schön Klinik Hamburg Eilbe), dużego ośrodka psychiatrycznego prowadzonego przez Wilhelma Weygandta, gdzie podjął pracę w laboratorium anatomicznym Theodora Kaesa. Wkrótce został szefem laboratorium anatomii patologicznej szpitala, a po śmierci Kaesa w 1913 roku zastąpił go na stanowisku prosektora (w czerwcu 1914 roku). Po przerwie przypadającej na lata I wojny światowej, kiedy służył w armii jako szef oddziału neurologiczno-psychiatrycznego szpitala polowego w Brukseli, powrócił do Hamburga i w styczniu 1920 roku habilitował się z neurologii, a w marcu 1924 roku został profesorem nadzwyczajnym. Od stycznia 1919 roku prowadził też prywatną praktykę w Hamburgu.

Jego uczniami byli Onari, Kashida, Hayashi, Robustow, Schükri, Alpers, Davidoff, Globus, Grinker, Rabiner, Winkelman^[2].

Przez ostatnie siedem lat życia cierpiał na przewlekłe zapalenie kości. Ostatecznie powstał ropień zaotrzewnowy powikłany niedrożnością porażenną i posocznicą gronkowcową. Po nieudanej operacji Jakob zmarł^[1]. Wspomnienia pośmiertne poświęcili mu Globus^[3], Lüthy^[4], Josephy^[5] i Weygandt^[6][7].

Dorobek naukowy

Prace Jakoba dotyczyły różnych aspektów neuropatologii: zajmował się urazowymi uszkodzeniami mózgu, a także neuropatologią ataksji Friedreicha i stwardnienia rozsianego. Jako pierwszy opisał chorobę Alpersa i, niezależnie od Hansa Gerharda Creutzfeldta, chorobę znaną dziś jako choroba Creutzfeldta-Jakoba. Gdy wykładał w Ameryce Północnej i Południowej, napisał pracę o neuropatologicznych aspektach żółtej febry. Na zaproszenie brazylijskiego rządu przez trzy miesiące prowadził kurs neuropatologii w Rio de Janeiro. Wykładał też w Buenos Aires, Santiago i Montevideo^[8].

Wybrane prace

• Über die feinere Histologie der sekundären Faserdegeneration in der weissen Substanz des Rückenmarks (mit besonderer Berücksichtigung der Abbauvorgänge), 1912
• Experimentelle Untersuchungen über die traumatischen Schädigungen des Zentralnervensystems (mit besonderer Berücksichtigung der Commotio cerebri und Kommotionsneurose), 1912
• Die extrapyramidalen Erkrankungen: mit besonderer Berüchsicktigung der pathologischen Anatomie und Histologie und der Pathophysiologie der Bewegungsstörungen. Monographien aus dem Gesamtgebiete der Neurologie und Psychiatrie, Berlin, 1923
• Normale und pathologische Anatomie und Histologie des Grosshirns. Leipzig, 1927-1928
• Das Kleinhirn. W: Handbuch der mikroskopischen Anatomie. Berlin, 1928
• Die Syphilis des Gehirns und seiner Häute. W: Oswald Bumke (Hrsg.): Handbuch der Geisteskrankheiten. Berlin, 1930