Andrzej Stanisław Młodziejowski

Andrzej Mikołaj Stanisław Kostka Młodziejowski herbu Korab (ur. 1717, zm. 20 marca 1780 w Warszawie) – biskup rzymskokatolicki, podkanclerzy koronny, kanclerz wielki koronny, biskup diecezjalny przemyski w latach 1766–1768, biskup diecezjalny poznański w latach 1768–1780, konsyliarz Rady Nieustającej w 1775^[2], opat komendatoryjny hebdowski w 1775^[3].

Andrzej Stanisław Młodziejowski

Andrzej Stanisław Młodziejowski (pastel Louisa François Marteau z 1768-1778)
Data urodzenia	1717
Data i miejsce śmierci	20 marca 1780 Warszawa
Miejsce pochówku	bazylika archikatedralna św. Jana Chrzciciela w Warszawie
Biskup diecezjalny poznański
Okres sprawowania	1768–1780
Biskup diecezjalny przemyski
Okres sprawowania	1766–1768
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	6 lipca 1740
Nominacja biskupia	1 grudnia 1766
Sakra biskupia	2 lutego 1767
Odznaczenia

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	2 lutego 1767
Miejscowość	Skierniewice[1]
Konsekrator	Władysław Aleksander Łubieński
Współkonsekratorzy	Antoni Kazimierz Ostrowski Józef Andrzej Załuski
Konsekrowani biskupi Władysław Klemens Walknowski 26 lutego 1769 Stanisław Wykowski 2 grudnia 1770 Antoni Onufry Okęcki 14 kwietnia 1771 Jan Karski 15 listopada 1772 Kacper Kazimierz Cieciszowski 8 października 1775 Jan Alojzy Aleksandrowicz 15 października 1775

Życiorys

Syn Stanisława i Marianny. Studiował w Rzymie, gdzie uzyskał w 1755 tytuł doktora. Przez 10 lat był rektorem rzymskiego hospicjum św. Stanisława. 23 października 1767 wszedł w skład delegacji Sejmu, wyłonionej pod naciskiem posła rosyjskiego Nikołaja Repnina, powołanej w celu określenia ustroju Rzeczypospolitej^[4]. Kanclerzem został w 1767, gdy na znak protestu przeciwko porwaniu polskich senatorów przez Nikołaja Repnina kanclerz Andrzej Zamoyski złożył swój urząd.

Od 1766 biskup przemyski. 5 marca 1768 został mianowany biskupem poznańskim, ale jego ingres odbył się dopiero po 11 latach – 27 czerwca 1779.

2 i 17 lutego 1770 wydał z inspiracji posła rosyjskiego listy pasterskie z okazji otworzenia jubileuszu przez papieża, w których piętnował imieniem „zdrajców religii i ojczyzny” tych wszystkich, którzy śmieliby powątpiewać w dobre i świętobliwe zamiary króla i popierać konfederatów barskich^[5].

Członek konfederacji 1773 roku, podpisał się na pierwszym zniszczonym egzemplarzu aktu konfederacji, następnie 16 kwietnia 1773 złożył przyrzeczenie (sponsję), że podpisze ponownie konfederację^[6]. Na Sejmie Rozbiorowym 1773–1775 wszedł w skład delegacji wyłonionej pod naciskiem dyplomatów trzech państw rozbiorczych, mającej przeprowadzić rozbiór^[7], został członkiem Komisji Rozdawniczej Koronnej, ustanowionej dla likwidacji majątku skasowanego w Rzeczypospolitej zakonu jezuitów^[8]. Na Sejmie Rozbiorowym 1773–1775 został wybrany przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego do Rady Nieustającej^[9].

W 1775 sąd konfederacki pod prezydencją Andrzeja Młodziejowskiego uniewinnił 30 Żydów oskarżonych o mord rytualny na trzyletniej dziewczynce we wsi Grabie na Mazowszu, ponieważ ich wzajemnie sprzeczne zeznania zostały wymuszone torturami^[10]. Członek Departamentu Interesów Cudzoziemskich Rady Nieustającej w 1777 roku^[11].

Był płatnym agentem ambasady rosyjskiej. Już po koronacji Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1764 Rosjanie wypłacili mu 80 000 rubli nagrody. W 1778 pobierał od Rosjan roczną pensję 3000 czerwonych złotych^[12]. 18 września 1773 podpisał traktaty cesji przez Rzeczpospolitą Obojga Narodów ziem zagarniętych przez Rosję, Prusy i Austrię w I rozbiorze Polski^[13]. Członek konfederacji Andrzeja Mokronowskiego w 1776^[14].

W 1765 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława^[15].

Prowadził świecki tryb życia, zadając się z kobietami. Oskarżany był o sprzeniewierzenie majątku skasowanego zakonu jezuitów i otrucie w 1767 nieprzychylnego Rosji prymasa Władysława Łubieńskiego.

Pochowany w kolegiacie św. Jana Chrzciciela w Warszawie^[16].