Annie Goetzinger

W latach 1967–1971 studiowała w École supérieure des arts appliqués, gdzie specjalizowała się w projektowaniu mody. Jak sama wspominała, komiksem zajęła się przypadkowo – uczelnia nie chciała jej dopuścić do zaliczenia bez stworzenia historii obrazkowej. Pierwsze próby komiksowe powstały w pracowni Georges’a Picharda i szybko zwróciły uwagę takich twórców jak Jacques Lob i René Goscinny, co doprowadziło do publikacji jej prac w magazynie „Pilote” (od 1972)^[1].

Jej debiutem była historia Fleur (1972) opublikowana w magazynie „Lisette”. W kolejnych latach tworzyła krótkie formy dla takich czasopism jak „Le Canard Sauvage”, „L’Écho des Savanes” czy „Fluide Glacial”. W 1980 zebrano część jej wczesnych opowiadań w albumie Curriculum B.D., później wznowionym jako Rayon Dames (1991)^[1].

Twórczość

Légende et réalité de Casque d’Or

W 1975 wydała swoją pierwszą dłuższą historię – romantyzowaną biografię paryskiej prostytutki Amélie Élie, znanej jako „Casque d’Or”. Komiks ukazał się najpierw w magazynie „Circus”, a następnie w formie albumu (Glénat, 1976). Dzieło przyniosło autorce nagrodę nagrodę za najlepszy komiks na Międzynarodowym Festiwalu Komiksu w Angoulême (1977) oraz ugruntowało jej pozycję w środowisku komiksowym^[1]^[2].

Seria Félina

Na przełomie lat 70. i 80. Goetzinger współpracowała z Victorem Morą przy serii Félina (1978-1986). Bohaterką cyklu była zmysłowa kobieta o tragicznym życiorysie, która w poszukiwaniu sprawiedliwości staje się zamaskowaną mścicielką. Seria, publikowana m.in. w „Circus”, „Pilote” i „Charlie Mensuel”, łączyła elementy powieści przygodowej, romansu i thrillera w estetyce retro. W 1980 Félina zdobyła Prix Saint-Michel^[1].

Biografie kobiet

Z Adelą Turin Goetzinger stworzyła powieść graficzną Aurore (1978), opowiadającą o życiu pisarki George Sand. Książka zdobyła Premio Grafico Fiera podczas Festiwalu Literatury Młodzieżowej w Bolonii (1979)^[1].

Jej współpraca z Pierre’em Christinem zaowocowała cyklem Portraits Souvenirs (1979-1987), obejmującym m.in. La Demoiselle de la Légion d’Honneur, La Diva et le Kriegsspiel, La Voyageuse de la Petite Ceinture oraz Charlotte et Nancy. Komiksy te, ukazujące kobiety w różnych epokach i kontekstach społecznych, uznawane są za pionierskie w sposobie przedstawiania kobiecej emocjonalności i niezależności w medium komiksowym^[1]^[3].

Kolejne prace

W późniejszych latach Goetzinger kontynuowała współpracę z Christinem przy powieściach graficznych takich jak Le Tango du Disparu (1989), Le Message du Simple (1994), La Sultane Blanche (1996) czy Paquebot (1999)^[1].

W 1991 wydała autorski album Barcelonight, a rok później, wraz z Andreasem C. Knigge i Jónem Sveinbjørnem Jónssonem, stworzyła L’Avenir Perdu – jeden z pierwszych komiksów poruszających temat AIDS w kontekście homoseksualnym. Zafascynowana Barceloną, opublikowała także ilustrowany album Mémoires de Barcelone (1993), poświęcony pamięci przyjaciółki, pisarki Montserrat Roig^[1].

W latach 2001–2012 Goetzinger i Christin współtworzyli serię detektywistyczną Agence Hardy, osadzoną w realiach lat 50., której bohaterką była prywatna detektyw Édith Hardy^[1].

Ilustracje prasowe

Od 1999 artystka współpracowała z dziennikiem „La Croix”, ilustrując cotygodniową kronikę dziennikarza Bruno Frappata. Ich prace ukazały się w albumie Le Regard des Jours (2005). Goetzinger wykonywała również ilustracje dla „Le Monde” i projektowała kostiumy teatralne^[1].

Ostatnie lata i śmierć

W 2011, wspólnie z Rodolphe, opublikowała Marie-Antoinette, La Reine Fantôme, a dwa lata później powróciła do biografii w albumie Jeune fille en Dior (2013), przedstawiającym świat haute couture i postać Christiana Diora. Jej ostatnim dziełem była powieść graficzna Les Apprentissages de Colette (2017), poświęcona pisarce Colette^[1].

Zmarła 20 grudnia 2017 w wieku 66 lat^[4]. W nekrologu wydawnictwo Dargaud określiło ją mianem jednej z „grandes dames” francuskiego komiksu, chwaląc jej elegancki styl, wrażliwość i mistrzowskie operowanie kolorem^[1].

Życiorys