Anton Alexander von Magnis

Anton Alexander von Magnis^[1] (ur. 26 lipca 1751 w Strážnicy, zm. 5 czerwca 1817 w Bożkowie) – niemiecki arystokrata, hrabia, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli rodu von Magnisów z linii morawskiej, posiadacz ziemski, przemysłowiec, prekursor nowoczesnego rolnictwa^[2].

Anton Alexander von Magnis

Herb Magnisów
hrabia
Rodzina	Magnisowie
Data i miejsce urodzenia	26 lipca 1751 Strážnice
Data i miejsce śmierci	5 czerwca 1817 Bożków
Ojciec	Franz Johann von Magnis (1727–1756)
Matka	Franciszka Götzen (1721–1780)
Żona	Antonina Alexandra Louisa von Götzen
Dzieci	Anton (1786–1861), Wilhelm (1787–1851), Charlotta (1791–1867), Gabriela (ur. 1794), Luisa (ur. 1795), Octavia (ur. 1796)

Pałac w Bożkowie – główna siedziba hr. Antona Alexandra Magnisa

Życiorys

Urodził się w 1751 r. w Strážnicy jako syn Franza Johanna von Magnis (1727–1756)^[3] pana Straßnitz i Franciszki (1721–1780)^[4], córki grafa Franza Antona von Götzena (1693–1738) z Bożkowa (Eckersdorf) i Sarn (Scharfeneck), wywodzącego się z katolickiej linii rodu Götzen. W 1785 r. poślubił w Kłodzku Antoninę Alexandrę Louisę von Götzen (1763–1848)^[5], wywodzącej się z ewangelickiej linii Götzenów, która była córką pruskiego generała Friedricha Wilhelma von Götzena Starszego (1734–1794)^[6] i Louisy von Holwede, hrabiny von Mellin (1729–1783). Jej bratem był Friedrich Wilhelm von Götzen Młodszy (1767–1820)^[7]. Z małżeństwa tego Anton Alexander doczekał się dwóch synów i osiem córek:

• Antona (1786–1861)^[8], małżeństwo: Sophie Ludovica Louise von Stadion
• Wilhelma (1787–1851)^[9]
• Charlottę hrabinę Magnis (1791–1867), małżeństwo: Friedrich Wilhelm von Falkenhausen
• Gabrielę von Magnis (ur. 1794), małżeństwo: Otto von Zedlitz-Neukirch
• Luisę von Magnis (ur. 1795)
• Octavię von Magnis (ur. 1796)^[1]

Posiadłości

Już w wieku ośmiu lat w 1759 r. odziedziczył dobra w Prestwalk od Maksymiliana Mauritza. W 1771 r. udało mu się odziedziczyć dobra w Bożkowie na terenie hrabstwa kłodzkiego, po wymarciu tamtejszej linii katolickiej Götzenów. Następnie zakupił posiadłości ziemskie w: Krajanowie (1783), Święcku, Woliborzu, Ścinawce Dolnej, Ołdrzychowicach Kłodzkich (1793), Idzikowie, dominium Szczerba^[10] (1804) i Nową Rudę z okolicami (1810). Poza tym posiadał dwór Astehof w Jaszkowej Górnej^[11].

Działalność gospodarcza

W swoich posiadłościach hodował i krzyżował owce merynosy sprowadzane z Hiszpanii, Moraw i Węgier – stado liczące ponad 8000 sztuk, które wówczas uchodziło za jedno z największych na obszarze Rzeszy Niemieckiej. Zajmował się także hodowlą bydła, uszlachetniając miejscowe gatunki zwierzętami sprowadzanymi z Tyrolu, Szwajcarii i Styrii. Unowocześnił wydobycie węgla kamiennego, produkcję owczej wełny. Rozpoczął jako pierwszy uprawę rzepaku na Dolnym Śląsku^[12]. Posiadał huty szkła, cegielnie. Zasłynął jako budowniczy pierwszej cukrowni i propagator uprawy buraka cukrowego^[13].

W 1787 r. rozpoczął rozbudowę barokowo-klasycystycznego pałacu w Bożkowie, zakładając tam park, oranżerię, sztuczne ruiny^[14]. Jego włości wizytowali m.in. król pruski Fryderyk Wilhelm III Hohenzollern i późniejszy prezydent Stanów Zjednoczonych John Quincy Adams^[15].

Zobacz też

• Pałac w Bożkowie
• Pałac w Ołdrzychowicach Kłodzkich