Antoni Pietkiewicz (pisarz)

Antoni Pietkiewicz, ps. Adam Pług (ur. 23 października 1823 we wsi Zamość^[1] powiatu słuckiego guberni mińskiej, zm. 2 listopada 1903 w Warszawie^[2]) – polski pisarz, biograf, publicysta i tłumacz.

Antoni Pietkiewicz

Data i miejsce urodzenia	23 października 1823 Zamość k. Mińska
Data i miejsce śmierci	2 listopada 1903 Warszawa
Zawód, zajęcie	Polski pisarz i publicysta.

Grób Antoniego Pietkiewicza na cmentarzu Powązkowskim

Życiorys

W młodości mieszkał w Borku Żukowym, gdzie jego rodzice byli nadleśniczymi w dobrach Radziwiłłów^[3].

W latach 1858–1862 kierownik szkoły męskiej w Żytomierzu. Za udział w organizacji powstańczej został zesłany do Owrucza. Po powrocie został nauczycielem domowym na Podolu (jako guwerner przepracował w sumie ćwierć wieku). W latach 1864–1866 więziony w Kijowie. Od 1874 przebywał w Warszawie^[2].

Współredaktor (1875–1879) i redaktor (1879–1890) „Kłosów” oraz „Wędrowca” (1894–1899)^[2]. Współpracownik czasopism warszawskich i wileńskich. Redaktor naczelny (1891–1903) Wielkiej encyklopedii powszechnej ilustrowanej.

Był przedstawicielem tradycjonalistycznego nurtu romantyzmu^[2]. Tworzył powieści społeczno-obyczajowe, opowiadania i gawędy pisane wierszem. Ogłosił kilka zbiorów poezji: Zagon rodzinny (1854, 3 tomy), poematów: (Sroczka 1867) i powieści: (główny jego utwór Duch i krew 1859, 2 t., II. wyd. 1897^[4][5]; Oficjalista 1866–1867), oraz Bakałarze (1875)^[2]. Ponadto był autorem życiorysów Syrokomli (1862), Kraszewskiego (1880), Odyńca (1885) i Deotymy – Jadwigi Łuszczewskiej (1900)^[6].

Tłumaczył utwory W. Hugo i W. Szekspira^[7].

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 84-5-30)^[8].

Upamiętnienie

W 1923 jego pseudonimem nazwano ulicę w warszawskiej dzielnicy Ochota^[9].