Antoni Pomieczyński

Antoni Pomieczyński (ur. 15 stycznia 1797 w Swarzewie koło Pucka, zm. 11 sierpnia 1876 w Pelplinie) – polski duchowny katolicki, działacz narodowy.

Antoni Pomieczyński

Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	15 stycznia 1797 Swarzewo
Data i miejsce śmierci	11 sierpnia 1876 Pelplin
Miejsce pochówku	bazylika katedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Pelplinie
Profesor w seminariach duchownych we Włocławku oraz w Pelplinie
Okres sprawowania	od 1823
Dyrektor Ligi Polskiej Kwidzyńsko-Gniewskiej
Okres sprawowania	okres Wiosny Ludów
Wyznanie	katolicyzm
Inkardynacja	archidiecezja warszawska
Prezbiterat	1820

Kaształcił się w szkołach klasztornych w Wejherowie i Włocławku. Uczęszczał do Seminarium Duchownego we Włocławku, gdzie w 1820 otrzymał święcenia kapłańskie. Następnie studiował teologię i języki wschodnie w Królewskim Uniwersytecie Warszawskim. Od 1823 pracował jako profesor w seminariach duchownych we Włocławku oraz w Pelplinie. W 1832 objął probostwo w Gniewie, a w 1838 w Lignowach pod Pelplinem. Od 1857 r. kanonik katedralny chełmiński^[1].

W okresie Wiosny Ludów zaangażował się w działalność polityczną. Był dyrektorem Ligi Polskiej Kwidzyńsko-Gniewskiej^[1] i z jej ramienia wszedł do Rady Prowincjonalnej dla Pomorza (1849). Z inicjatywy Rady wyszedł „Memoriał Ludności Polskiej Prus Zachodnich w sprawie uwzględnienia jej potrzeb narodowych i kulturalnych” skierowany do władz w Berlinie. Podpisał także petycję duchowieństwa o szersze uwzględnienie w szkolnictwie elementarnym i gimnazjach pomorskich języka polskiego.

Stał się czynnym propagatorem Towarzystwa Pomocy Naukowej dla Młodzieży Prus Zachodnich w Chełmnie, stając się jednym z najbardziej zasłużonych członków tej organizacji.

Pochowany został w katedrze pelplińskiej.