Antonio Barberini

Antonio Barberini (ur. 4 sierpnia 1608 – zm. 4 sierpnia 1671) – włoski kardynał. Bratanek papieża Urbana VIII i brat kardynała Francesco Barberini.

Antonio Barberini

Kardynał biskup
Portret kardynała Antonio Barberiniego autorstwa Carlo Maratta
Data i miejsce urodzenia	4 sierpnia 1608 Rzym
Data i miejsce śmierci	4 sierpnia 1671 Nemi
Miejsce pochówku	?↗
Kamerling
Okres sprawowania	28 lipca 1638–4 sierpnia 1671
Arcybiskup Reims
Okres sprawowania	27 czerwca 1657–4 sierpnia 1671
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Kreacja kardynalska	30 sierpnia 1627
Kościół tytularny	S. Maria in Aquiro S. Agata alla Suburra S. Maria in Via Lata SS. Trinità dei Monti

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	24 października 1655
Konsekrator	Giovanni Battista Scanaroli
Współkonsekratorzy	Lorenzo Gavotti Marco Antonio Bottoni
Konsekrowani biskupi Hercule Berzet 12 maja 1658 Clemente Ascanio Sandri-Trotti 28 lipca 1658 François Pallu 17 listopada 1658 Giacinto Solaro di Moretta 15 czerwca 1659 Camillo Piazza 16 listopada 1659 Giovanni Roano e Corrionero 7 marca 1660 Girolamo della Rovere 9 maja 1660 Castracane De’ Castracani 9 maja 1660 Adamo Gentile 21 listopada 1660 Placide-Louis du Chemin 5 czerwca 1661 Cesare Biandrà 9 maja 1666 Vittorio Nicolino della Chiesa 20 marca 1667 Charles-Maurice Le Tellier 11 listopada 1668 Louis-Alphonse de Suarè 17 maja 1671

Życiorys

Już jako nastolatek otrzymał od swego wuja papieża bogate beneficja, m.in. został komendatariuszem rzymskiego przeoratu zakonu rycerskiego joannitów. W sierpniu 1627 Urban VIII mianował go kardynałem in pectore, nominację ogłoszono w lutym 1628. Pełnił szereg funkcji kościelnych m.in. prefekta Trybunału Apostolskiej Sygnatury Sprawiedliwości (1628-33), archiprezbitera bazyliki liberiańskiej (1633-71), legata w Urbino (1631-33) i Awinionie (1633-45), naczelnego wodza armii papieskiej, sekretarza Listów Apostolskich, opata komendatoryjnego Tre Fontane, Nonantola i Subiaco. Był także prefektem Świętej Kongregacji Propaganda Fide (od 1632) i kamerlingiem Świętego kościoła Rzymskiego (od 1638). 1636-44 pełnił funkcję protektora Francji przy Stolicy Apostolskiej, w tej roli uczestniczył w konklawe 1644. Od 1633 był także protektorem księstwa Sabaudii. Podobnie jak jego brat i wuj, był mecenasem sztuki, m.in. współtworzył Teatro Barberini i zgromadził sporą bibliotekę. Korzystał z pozycji kardynała-nepota do wzbogacenia się i żył jak świecki książę, a jego życie osobiste było stałym tematem miejskich plotek^[1]. W latach 1642–44 jako legat a latere w Bolonii, Romanii i Ferrarze dowodził wraz z bratem Taddeo Barberini armią papieską w pierwszej wojnie o Castro, zakończonej klęską pod Lagoscuro.

Nowy (od 1644) papież Innocenty X wszczął śledztwo przeciwko Antonio Barberiniemu i jego braciom o nielegalne wzbogacenie się kosztem majątku Stolicy Apostolskiej. Aby uniknąć aresztowania, bracia uciekli do Francji pod opiekę kardynała Giulio Mazzarini. W 1653 uzyskał przebaczenie i powrócił do Rzymu (jego brat Francesco powrócił już w 1648, a Taddeo zmarł w Paryżu w 1647). Za pontyfikatu Aleksandra VII (1655-67) Antonio odzyskał skonfiskowane dobra. W tym też okresie odmienił swój dotychczasowy świecki styl życia, poświęcając się religii, m.in. przyjął święcenia kapłańskie i zaangażował się w kampanię przeciw jansenizmowi. W 1653 król Ludwik XIV mianował go swoim Wielkim Jałmużnikiem oraz biskupem Poitiers. Ta druga nominacja nie zyskała jednak aprobaty papieża. Kardynał biskup Frascati (1655-61) i Palestriny (od 1661). Od 1657 arcybiskup Reims z nominacji Ludwika XIV, zatwierdzony przez Stolicę Apostolską 10 lat później. Pełnił też urząd protektora wielu zakonów, m.in. dominikanów. Subdziekan Świętego Kolegium Kardynałów od marca 1671. Zmarł w Nemi koło Albano w wieku 63 lat.