Arnold Rak

Arnold Rak (ur. 26 września 1893 w Skrzanach, zm. ?) – prokurator i sędzia wojskowy okresu PRL (1945–1955), adwokat^[1].

Arnold Rak

podpułkownik
Data i miejsce urodzenia	26 września 1893 Skrzany
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie ludowe Wojsko Polskie
Stanowiska	wiceprokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej (1951), sędzia Najwyższego Sądu Wojskowego (1952–1955)
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, kampania wrześniowa, bitwa pod Lenino
Późniejsza praca	adwokat w Warszawie

Życiorys

Syn Abrama^[1] i Gitli Falk^[2]. Absolwent Gimnazjum im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1919)^[3]. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim (magister prawa, 1925)^[1]. W latach 1931–1939 pracował w prywatnej kancelarii w Warszawie^[1].

W 1939 brał udział w kampanii wrześniowej^[1]. W 1941 został deportowany do ZSRR^[1]. Od 1 czerwca 1943 w ludowym Wojsku Polskim^[1]. 12 października 1943 uczestniczył w bitwie pod Lenino^[1]. W latach 1943–1944 starszy pisarz, w 1944 szef kancelarii i płatnik 1 batalionu sanitarnego 1 Dywizji Piechoty^[1].

Od 1 stycznia 1945 oficer śledczy Wojskowej Prokuratury 1 Dywizji Piechoty, w 1945 porucznik piechoty^[1]. 29 lutego 1946 zarejestrowany przez Komitet Żydowski w Warszawie jako ocalały z Holocaustu^[2]. W styczniu 1951 wiceprokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej w stopniu majora, występował przed Najwyższym Sądem Wojskowym w Warszawie^[4]. 1 marca 1951 podpisał jako wiceprokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej protokoły egzekucji siedmiu członków IV Zarządu Głównego Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” straconych w więzieniu mokotowskim w Warszawie (Łukasz Ciepliński, Adam Lazarowicz, Mieczysław Kawalec, Józef Rzepka, Franciszek Błażej, Józef Batory, Karol Chmiel)^[5][6][7]. W latach 1952–1955 sędzia Najwyższego Sądu Wojskowego^[1], w 1953 podpułkownik^[8]. 9 sierpnia 1955 przeniesiony do rezerwy^[1].

Po zwolnieniu ze służby wojskowej adwokat w Warszawie^[1].