Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Attila Végh
słowacki zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA) Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Attila Végh (ur. 9 sierpnia 1985 w Dunajskiej Stredzie) – słowacki zawodnik mieszanych sztuk walki pochodzenia węgierskiego. Czternastokrotny mistrz Węgier w kenpō karate oraz mistrz Europy i mistrz świata z 2006 roku. Zwycięzca turnieju Bellator FC wagi półciężkiej z 2012 oraz mistrz tejże organizacji z 2013.
Remove ads
Życiorys
Végh urodził się w Dunajskiej Stredzie na Słowacji. Jego rodzice pochodzili z mniejszości węgierskiej, która licznie zamieszkuje południowo-zachodnią Słowację. Mając 5 lat zaczął trenować zapasy w stylu klasycznym i przez następne 9 lat poświęcił się tej dyscyplinie, ale nie osiągnął żadnych większych sukcesów. W wieku 15 lat zainteresował się jedną z odmian karate – kenpō i rozpoczął treningi. Przez całą karierę, która trwała prawie 7 lat, zdobył czternaście razy mistrzostwo Węgier oraz był wielokrotnym medalistą wielu zawodów kenpō w Europie. W 2006 roku został mistrzem Europy w kenpō w kat. do 93 kg[1][2] oraz mistrzem świata w tej samej kategorii wagowej[3].
Remove ads
Kariera MMA
Podsumowanie
Perspektywa
Wczesna kariera
Po zakończeniu kariery w kenpō postanowił spróbować sił w MMA. Mając doświadczenie z zapasów oraz kenpō, które często są stylami źródłowymi zawodników MMA, w 2008 roku rozpocząć intensywne treningi mieszanych sztuk walki. Jeszcze w tym samym roku 23 marca zadebiutował w MMA, pokonując Mateja Turcana przez poddanie[1]. Do końca roku stoczył jeszcze cztery zwycięskie pojedynki[1]. W pierwszym kwartale 2009 walczył lokalnych galach na Węgrzech, Słowacji i Czechach, wygrywając wszystkie cztery pojedynki[1], pokonując m.in. 29 kwietnia Polaka, Sebastiana Hercunia. Po tej walce zainteresowała się nim polska organizacja, KSW i podpisała z nim kontrakt.
Lata 2009–2010
Swój pierwszy pojedynek w KSW stoczył 15 maja 2009 roku na gali KSW 11 przeciwko Łukaszowi Jurkowskiemu – utytułowanemu zawodnikowi taekwondo oraz tryumfatorowi pierwszego turnieju KSW. Po dwurundowym pojedynku sędziowie jednomyślnie punktowali zwycięstwo Polaka[1]. Porażka z Jurkowskim była pierwszą w dotychczasowej karierze Végha oraz przerwała pasmo 9 zwycięstw z rzędu. Trzy miesiące po walce w Polsce zwyciężył przed czasem na gali It’s Showtime. Do końca roku pokonywał m.in. Czeczena mieszkającego na stałe w Polsce, Asłambieka Saidowa[1].
28 listopada 2009 przegrał z Finem Tonim Valtonenem na fińskiej gali Shooto Finland[1]. Jeszcze w tym samym roku w grudniu pokonał Igora Henca w pojedynku o pas mistrzowski węgierskiej organizacji Total Fight Championships[4].
2010 rok również udanie rozpoczął, najpierw 13 lutego zdobył pas mistrza Europy organizacji WFFA (World Free Fight Association) pokonując Serba Aleksandra Radosawljewicza na punkty[5], następnie 26 marca znokautował Borisa Tonkowicia i zdobył kolejne mistrzostwo, słowackiej organizacji Styx[6][7].
7 maja 2010 wystartował w turnieju KSW wagi półciężkiej na gali KSW 13, gdzie w ćwierćfinale pokonał przez TKO Łukasza Skibskiego, natomiast w półfinale uległ Danielowi Taberze przed czasem, poddając się wskutek założonej dźwigni na kolano[1].
Po przegranej z Taberą, 22 maja 2010 zremisował z Rosjaninem Adłanem Amagowem[1], a 7 dni później pokonał przez TKO mającego epizod w japońskiej organizacji Pride FC, Litwina, Egidijusa Valaviciusa[1]. Koniec roku zakończył porażką przed czasem z Duńczykiem, Simonem Carlsenem na gali Heroes Gate 2 w Pradze[1].
Rok 2011
Nowy rok rozpoczął od remisu z Holendrem, Hansem Stringerem[1]. Do końca roku wygrywał m.in. z Finem, Marcusem Vanttinenem oraz Niemcem, Jonasem Billsteinem[1]. Po serii czterech zwycięstw z rzędu związał się z czołową amerykańską organizacją Bellator FC.
Bellator FC
W swoim debiucie 20 kwietnia 2012 na gali Bellator 66 pokonał przez niejednogłośną decyzję sędziów Amerykanina, Dana Spohna[1]. Zwycięstwo to dało mu szansę na wystartowanie w turnieju wagi półciężkiej, który rozpoczął się 22 czerwca (Bellator 71). Ostatecznie Végh zwyciężył w turnieju pokonując m.in. Emanuela Newtona i Travisa Wiuffa[1] oraz otrzymując czek o wartości 100 tys. USD i prawo walki o mistrzostwo Bellatora w wadze półciężkiej[8]. 28 lutego 2013 w pojedynku o pas zmierzył się z ówczesnym mistrzem Francuzem, Christianem M’Pumbu, którego pokonał na punkty po pięciorundowym starciu, tym samym zdobywając pas[9]. Mistrzostwo stracił już w pierwszej obronie 21 marca 2014 na rzecz byłego rywala Emanuela Newtona, który niejednogłośną decyzją sędziów odebrał pas Słowakowi[1]. 25 sierpnia 2014 po niespełna jednej porażce został zwolniony z organizacji Bellator[10].
Powrót do KSW i M-1 Global
Na początku 2015 roku, związał się ponownie z Konfrontacją Sztuk Walki. W swoim piątym występie dla polskiej organizacji 23 maja 2015 zmierzył się o pas mistrzowski w wadze półciężkiej z Chorwatem Goranem Reljiciem, ostatecznie ulegając mu niejednogłośnie na punkty[11].
16 czerwca 2016 przedłużył serię porażek do trzech, przegrywając przez nokaut z Aleksandrem Wołkowem, w pojedynku o mistrzostwo M-1 Global wagi ciężkiej[12].
21 października 2016 na gali M-1 Challenge 71 przegrał z kolejnym Rosjaninem, Wiktorem Niemkowem jednogłośnie na punkty[1].
Oktagon MMA
Zwycięską niemoc przełamał 29 lipca 2017 w Pradze na gali Oktagon 3, wygrywając jednogłośną decyzją sędziów z Irlandczykiem Paulem Byrne[1].
12 listopada 2017 na kolejnej gali (Oktagon 4) z pod szyldu czesko-słowackiej organizacji Oktagon MMA, poddał najbardziej doświadczonego zawodnika w historii, Travisa Fultona[1].
Nieco ponad rok później na gali Oktagon 10 pokonał jednogłośnie na punkty Brazylijczyka, Maiquela Falcão[13].
W 2019 roku jego pojedynki zakończyły się przez nokauty w pierwszych rundach. Najpierw w czerwcu (Oktagon 12) przegrał z Amerykaninem, Virgilem Zwickerem, a następnie w listopadzie (Oktagon 15) wygrał z Czechem, Karlosem Vémolą[14].
Po blisko 5 latach na gali Oktagon 58 stoczył rewanż z Karlosem Vémolą, który tym razem przegrał przez poddanie w drugiej rundzie[15].
W walce wieczoru gali Oktagon 72, która odbyła się 14 czerwca 2025 stoczył tzw. trylogię z Karlosem Vémolą[16]. Ponownie przegrał z Czechem, tym razem na pełnym dystansie jednogłośnie na punkty[17].
Remove ads
Osiągnięcia
Kenpō karate
- 2006: mistrz świata w kat. do 93 kg
- 2006: mistrz Europy w kat. do 93 kg
- 14-krotny mistrz Węgier
Mieszane sztuki walki
- 2009: mistrz Europy Total Fight Championships w wadze półciężkiej
- 2010: mistrz Europy World Free Fight Association w wadze półciężkiej
- 2010: mistrz Styx MMA Association w wadze półciężkiej
- 2010: KSW 13 – półfinalista turnieju w wadze półciężkiej
- 2012: Bellator Summer Series Light Heavyweight Tournament – 1. miejsce w turnieju wagi półciężkiej
- 2013–2014: mistrz Bellator FC w wadze półciężkiej
- 2017: Mistrz Oktagon MMA w wadze półciężkiej
Lista zawodowych walk w MMA
Podsumowanie
Perspektywa
Remove ads
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads