Bailout

Bailout (również bail-out^[1]) – pomoc finansowa dla państw lub przedsiębiorstw w złej sytuacji ekonomicznej. Bailout może mieć charakter pożyczki lub pomocy bezzwrotnej i pochodzi zazwyczaj od instytucji publicznej^[2][3].

Zazwyczaj na ratunek spieszą współwłaściciele lub rządy, które decydują o tym, że pewne spółki są „zbyt duże, by upaść”, mają kluczowe znaczenie strategiczne lub są niezbędne dla zapewnienia zatrudnienia^[1].

Jest to anglojęzyczny idiom wywołujący skojarzenie z wylewaniem wody wiadrami z tonącej łodzi^[1].

Ratowanie spółek pozwala zachować ich aktywa (odkrycia naukowe, wizerunek danej marki, sieć dystrybucji itp.)^[1]. Może ono być uzasadnione ekonomicznie, jeśli dobrze prosperujące przedsiębiorstwa popełnią sporadyczny błąd^[1]. Duże przedsiębiorstwo może po prostu chcieć ocalić własną reputację i pospieszy na ratunek jednej ze swoich jednostek zależnych^[1].

Wątpliwe ekonomicznie są natomiast działania podejmowane przez rząd w celu ratowania spółek w trudnej sytuacji finansowej^[1]. Sprawiają one, że słabe i niewydajne przedsiębiorstwa są zwalniane z obowiązku przestrzegania dyscypliny finansowej^[1]. Może to sprzyjać powstawaniu wątpliwości moralnych pożyczkobiorcy^[1]. Działania takie mogą również kosztować podatników znacznie więcej niż upadek przedsiębiorstwa^[1]. Długofalowo taka polityka jest niekorzystna dla gospodarki^[1].

Najbardziej znanym przykładem bailoutu jest tzw. plan Paulsona (właściwie Troubled Asset Relief Program – TARP) z października 2008 r., opiewający na 700 mld USD plan dofinansowania sektora finansowego w Stanach Zjednoczonych^[4].