Bazyliskus

Bazyliskus, Flavius Basiliscus (ur. ok. 430, zm. 477) – bizantyński wódz wojskowy, później uzurpator(inne języki) panujący w Cesarstwie Wschodniorzymskim w latach 475–476^[1]. Był bratem Weryny – żony cesarza Leona I^[2].

Bazyliskus

Flavius Basiliscus

Solid Bazyliskusa
Cesarz bizantyński
Okres	od styczeń 475 do sierpień 476
Dane biograficzne
Dynastia	leońska
Data urodzenia	ok. 430
Data śmierci	477
Rodzeństwo	Weryna
Małżeństwo	Zenonis
Dzieci	Marek

W 468 roku powierzono mu dowództwo nad potężną armią Cesarstwa Wschodniorzymskiego, które miało wypędzić Wandalów z Afryki^[1] (Wandalowie założyli swoje państwo w Afryce Północnej^[3]). W wyniku niekompetencji Bazyliskusa dowodzona przez niego armia poniosła klęskę w bitwie morskiej koło przylądka Bon, kiedy to pokonały ich wojska dowodzone przez wandalskiego króla Genzeryka. Jego siostra Weryna uzyskała dla swojego brata ułaskawienie od cesarza^[1].

W styczniu 475 przeprowadził zamach stanu^[1] (umożliwiły mu to jego koneksje^{[potrzebny przypis]}) i rozpoczął swoje 20-miesięczne rządy w Cesarstwie Wschodniorzymskim. Był zwolennikiem monofizytyzmu, co spotkało się z powszechnym niezadowoleniem. Podczas panowania Bazyliskusa w Konstantynopolu miał miejsce katastrofalny pożar, który zniszczył znaczną część miasta wraz z wieloma greckimi dziełami sztuki^[1]. Żoną Bazyliskusa była Zenonis. Razem z nim panował jako współcesarz jego nieletni syn Marek^{[potrzebny przypis]}. W sierpniu 476 cesarz Zenon powrócił do Konstantynopola i zakończył rządy Bazyliskusa. W zależności od źródeł Bazyliskus został wygnany do Kapadocji i tam ścięty^[1], lub Zenon zesłał Bazyliskusa oraz jego rodzinę na małą wyspę, gdzie wszyscy ponieśli śmierć głodową^{[potrzebny przypis]}.