Benedykt Bornstein

Benedykt Leon Bornstein (ur. 31 stycznia 1880 w Warszawie, zm. 11 listopada 1948 w Łodzi) – polski filozof, kierownik Katedry Filozofii Systematycznej Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie i profesor filozofii na Uniwersytecie Łódzkim, mąż Jadwigi Bornsteinowej (z domu Goldman), brat Maurycego Bornsztajna.

Benedykt Bornstein

Data i miejsce urodzenia	31 stycznia 1880 Warszawa
Data i miejsce śmierci	11 listopada 1948 Łódź
profesor nauk humanistycznych
Specjalność: filozofia
Alma Mater	Uniwersytet Lwowski
Doktorat	1907
Profesura	1945
Uczelnia	Uniwersytet Lwowski Wolna Wszechnica Polska Uniwersytet Łódzki
dziekan Wydziału Humanistycznego WWP w Łodzi
Okres spraw.	1928–1930

Grób filozofa Benedykta Bornsteina na Cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie

Życiorys

Syn Maksymiliana i Heleny^[1]. Studiował na Wydziale Matematyczno-Fizycznym Uniwersytetu Warszawskiego, Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Berlinie i Uniwersytecie Lwowskim. Doktoryzował się u Kazimierza Twardowskiego we Lwowie w 1907 na podstawie pracy Preformowana harmonia transcendentalna jako podstawa teorii poznania Kanta.

W l. 1915-1918 wykładał filozofię na Wydziale Humanistycznym Towarzystwa Kursów Naukowych^[2]. Od 1919 wykładał w Wolnej Wszechnicy Polskiej (logikę^[3]).

Podczas II wojny światowej brał udział w tajnym nauczaniu, był więziony na Pawiaku. Od 1945 do 1948 był profesorem filozofii na Uniwersytecie Łódzkim. Jest pochowany na cmentarzu ewangelicko-reformowanym przy ul. Żytniej w Warszawie (kwatera 4-6-5)^[4].

Wybrane prace

• Kant i Bergson. Warszawa, 1913^[5].
• Logika geometryczna i jej znaczenie dla filozofii. 1928.
• Prolegomena do architektoniki świata. Warszawa, 1934^[6].
• Architektonika świata: Logika geometryczno-architektoniczna. Gebethner i Wolff, 1935^[7].
• Struktural-logischer und ontologischer Aspekt des Freudschen Begriffes der Verdrängung. Imago 23, 370–375, 1937.