Bitwa o Zabrze

Bitwa o Zabrze – starcie zbrojne mające miejsce od 26 stycznia do 27 stycznia 1945 roku między oddziałami Armii Czerwonej a wojskami niemieckimi, skutkujące zdobyciem Zabrza i zakończeniem w mieście władzy reżimu III Rzeszy.

Bitwa o Zabrze

II wojna światowa
Czas	26-27 stycznia 1945
Miejsce	Zabrze
Przyczyna	ofensywa wiślańsko-odrzańska Armii Radzieckiej
Wynik	zakończenie władzy reżimu III Rzeszy w Zabrzu
Strony konfliktu
ZSRR  III Rzesza
Dowódcy
gen. Dmitrij Gusiew
Siły
21 Armia 31 Korpus Pancerny oddziały: Wehrmachtu, Volkssturmu i policji.
Położenie na mapie Polski w latach 1945–1951 miejsce bitwy
50°18′09″N 18°46′41″E

Przebieg działań bojowych

W rejon Zabrza wojska radzieckie dotarły 24 stycznia 1945 roku prowadząc działania bojowe w ramach ofensywy styczniowej. Pierwsi żołnierze którzy dotarli do Zabrza należeli do 282 Dywizji Strzeleckiej dowodzonej przez płk. Mikołaja Łysenkę, kolejnymi byli pancerniacy z 31 Korpusu Pancernego. Reżim III Rzeszy dobrze przygotował miasto do obrony wykorzystując garnizon składający się z oddziałów: Wehrmachtu, Volkssturmu i policji ^[1].

Do pierwszych walk doszło oczywiście już 24 stycznia i trwały one nawet w nocy 25 i 26 stycznia, jednak główne uderzenie na miasto nastąpiło 26 stycznia 1945 roku. W wyniku ataku prowadzonego od strony Gliwic do miasta jako pierwsza wdarła się brygada pancerna w sile 30 czołgów. W związku z rozległym obszarem Zabrza powstało kilka oddzielnych ognisk niemieckiego oporu które ostatecznie rozbito w godzinach wieczornych 27 stycznia 1945 roku^[2].

W wyniku wymiany ognia między Armią Czerwoną a wojskami niemieckimi zniszczeniu uległo 193 domy w mieście^[2].

Upamiętnienie

W okresie Polski Ludowej przy ul. Dubiela w Zabrzu wzniesiono pomnik poświęcony żołnierzom Armii Radzieckiej poległym w walkach o zdobycie miasta^[3].