Bitwa pod Durben

Bitwa pod Durben, pod Durbe (obecne Durbe na Łotwie) – starcie zbrojne, które miało miejsce 13 lipca 1260 pomiędzy połączonymi siłami inflanckiej gałęzi zakonu krzyżackiego pod dowództwem mistrza krajowego Burcharda von Hornhausena i Krzyżaków pod dowództwem marszałka pruskiego Henryka Botela z dowodzonymi przez księcia Treniotę (siostrzeńca Mendoga) Żmudzinami i Litwinami^[1].

Bitwa pod Durben

II powstanie pruskie
Czas	13 lipca 1260
Miejsce	Durbe
Terytorium	Żmudź
Przyczyna	chrześcijańska wyprawa przeciw Żmudzinom i Litwinom
Wynik	zdecydowane zwycięstwo żmudzko-litewskie
Strony konfliktu
powstańcy żmudzcy i litewscy Zakon krzyżacki Księstwo Mazowieckie
Dowódcy
Treniota Henryk Botel † Burchard von Hornhausen † Siemowit I
Siły
ok. 4 000 190 rycerzy zakonnych i mazowieckich 8 000 piechoty
Straty
nieznane ok. 150 rycerzy nieznana liczba piechoty
Położenie na mapie Łotwy miejsce bitwy
56°35′42″N 21°21′00″E

Żmudzini nie chcieli się pogodzić z narzucaną im chrystianizacją i uprzednią decyzją Mendoga o podarowaniu Żmudzi zakonowi inflanckiemu. Obaj mistrzowie prowadzili przeciw zbuntowanym Żmudzinom oddziały rycerzy zakonnych oraz zmobilizowanej ludności kurońskiej, liwońskiej i pruskiej. Wojska krzyżackie uzupełniali liczni krzyżowcy. Wśród nich były sprzymierzone z zakonem krzyżackim siły księcia mazowieckiego, Siemowita. W bitwie nad jeziorem Durben (w pobliżu miejscowości Durbe, niem. Durben) wojska zakonne zostały pokonane, a w krwawej walce zginęli obaj dowódcy wraz z około 150 rycerzami. Klęska ta stała się hasłem do wybuchu wielkiego powstania antykrzyżackiego w Prusach, a także spowodowała zerwanie sojuszu Mendoga z Krzyżakami i jego powrót do pogaństwa.

Bitwa ta miała też przykre następstwa dla księcia mazowieckiego Siemowita. W 1262 roku Mendog poprowadził odwetową wyprawę, karząc Siemowita za udział oddziałów mazowieckich w wyprawach krzyżowych na Żmudź. Mendog spustoszył Mazowsze, a książę stracił życie podczas walk o Jazdów^[2].