Bolesław Hryniewiecki

Bolesław Leon Hryniewiecki (ur. 20 lutego 1875 w Międzyrzecu Podlaskim^[1], zm. 13 lutego 1963 w Brwinowie) – polski botanik, historyk botaniki i pedagog.

Bolesław Leon Hryniewiecki

Bolesław Hryniewiecki
Data i miejsce urodzenia	20 lutego 1875 Międzyrzec Podlaski
Data i miejsce śmierci	13 lutego 1963 Brwinów
profesor nauk przyrodniczych
Specjalność: botanika, historia botaniki
Alma Mater	Uniwersytet w Dorpacie
nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Warszawski
Odznaczenia

Obelisk w Ogrodzie Botanicznym UW upamiętniający pracę Bolesława Hryniewieckiego

Życiorys

W 1892 r. ukończył rosyjskie Gimnazjum Męskie w Lublinie i rozpoczął studia przyrodnicze na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim. W 1894 r. za udział w manifestacji ku czci Jana Kilińskiego został usunięty z uczelni, uwięziony i wywieziony w głąb Rosji, do guberni tulskiej^[1]. Objęty amnestią, trafił do Dorpatu, gdzie ukończył studia matematyczno przyrodnicze. Działał w organizacjach patriotycznych (takich jak m.in. Koło Młodzieży Polskiej). W 1904 r. uzyskał tytuł docenta botaniki. W latach 1914–1919 był dyrektorem ogrodu botanicznego w Odessie^[1], od 1915 r. jako profesor. Tam działał w instytucjach polonijnych, jak Polska Macierz Szkolna czy Dom Polski, przewodnicząc Radzie Organizacji Polskich w Odessie. Poczynając od roku 1900 odbył szereg podróży naukowo-badawczych na Ural, Kaukaz i do Armenii.

W 1919 r. wrócił do Warszawy i został profesorem systematyki i geografii roślin na Uniwersytecie Warszawskim oraz dyrektorem ogrodu botanicznego^[1]. W kadencji 1926/1927 był rektorem UW.

II wojnę światową przeżył w Brwinowie. Ogród Botaniczny UW był wówczas zamknięty. Po wojnie wrócił na uczelnię, gdzie wykładał do roku 1957, a na emeryturę odszedł w roku 1960.

Od 1921 r. był członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności; współpracownikiem (od 1931 członek) Komisji Fizjograficznej PAU; członkiem (od 1931) Komisji Historii Medycyny i Nauk Matematyczno-Przyrodniczych PAU i (od 1950) Komisji Nauk Rolniczo-Leśnych PAU^[2].

Był jednym z założycieli i wieloletnim prezesem oraz członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Botanicznego, a także Ligi Ochrony Przyrody (od 1929 r. prezes). Był redaktorem „Archiwum Nauk Biologicznych” i „Planta Polonica”.

W 1952 r. został członkiem tytularnym, a w 1957 r. członkiem rzeczywistym PAN^[3].

Znany był jako znakomity pedagog łączący zainteresowania botaniczne z humanistycznymi. Był jednym z pionierów i wybitnych działaczy ochrony przyrody w Polsce oraz przyczynił się do utworzenia parków narodowych – tatrzańskiego i świętokrzyskiego.

Zmarł w Brwinowie. Spoczął na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 150-6-32)^[4].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (8 listopada 1930)^[5][6]
• Krzyż Niepodległości (19 grudnia 1933)^[7]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (20 września 1951)^[8]
• Złoty Krzyż Zasługi (9 stycznia 1947)^[9]

• Komandor Orderu Świętego Sawy (Jugosławia)^[5]
• Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja)^[5]
• Order Krzyża Orła III klasy (Estonia, 1932)^[10]
• Order Krzyża Białego Związku Obrony III klasy (Estonia)^[5]

Upamiętnienie

Pracę Bolesława Hryniewieckiego upamiętnia obelisk w Ogrodzie Botanicznym UW.

Życie prywatne

Żonaty z Janiną z Koźniewskich, ojciec Jerzego Hryniewieckiego.

Dorobek naukowy

• Zielnik i muzeum botaniczne. Wskazówki praktyczne: jak zbierać, preparować, konserwować, oznaczać rośliny i układać zbiory botaniczne. 1922, Kraków.
• Precis de l'histoire de la botanique en Pologne (1933).
• Zarys flory Litwy (1933).
• Projekt Stefana de Rieule'a stworzenia w Warszawie Muzeum Przyrodniczego w wieku XVIII. Wiadomości Muzeum Ziemi, t. III, 1943, Warszawa.
• Pierwsze pomysły Muzeum Przyrodniczego w Polsce. Sztuka i Nauka, t. I, 1945, Warszawa.
• Zarys dziejów botaniki. 1949.
• Owoce i nasiona. 1952.
• Adam Mickiewicz a flora Litwy – rozprawa popularnonaukowa.

I wiele innych prac z systematyki i geografii roślin, ochrony przyrody, historii botaniki, anatomii i fizjologii roślin, jak również artykułów popularnonaukowych.