Wełniczek niebieskozielonawy

Wełniczek niebieskozielonawy (Byssocorticium atrovirens (Fr.) Bondartsev & Singer) – gatunek grzybów z rodziny błonkowatych (Atheliaceae)^[1].

Wełniczek niebieskozielonawy

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	błonkowce
Rodzina	błonkowate
Rodzaj	wełniczek
Gatunek	wełniczek niebieskozielonawy
Nazwa systematyczna
Byssocorticium atrovirens (Fr.) Bondartsev & Singer Mycologia 36(1): 69 (1944)

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Byssocorticum, Atheliaceae, Atheliales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Takson ten w 1828 roku opisał Elias Fries nadając mu nazwę Thelephora atrovirens. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadali mu Appollinaris Semenovich Bondartsev i Rolf Singer w 1944 r.^[1]

Synonimów ma 11. Niektóre z nich^[2]:

• Coniophora atrovirens (Fr.) Cooke 1891
• Corticium atrovirens (Fr.) Fr. 1838
• Hypochnus atrovirens (Fr.) Donk 1932

Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 1999 r.^[3]

Morfologia

Owocnik

Rozpostarty (resupinowaty), błoniasty o niebieskiej, równej, wełnistej powierzchni z żółtawymi łatami^[4].

Cechy mikroskopowe

System strzępkowy monomityczny, strzępki niebieskozielone, o szerokości 2,5–3,5 µm z prostymi przegrodami (n = 10), rozgałęzione pod kątem prostym, o gruboziarnistej teksturze nierozpuszczającej się w KOH. Podstawki maczugowate, o długości (17,2) 17,7–20,6 (21,3) µm i szerokości (3,7) 4,0–5,2 (5,4) µm, z czterema sterygmami, często z gutulami. Sprzążki w podstawkach występują tylko sporadycznie. Cystyd brak, występują natomiast palczaste hyfidy^[4].

Bazydiospory o kształcie od kulistego do szeroko elipsoidalnego lub gruszkowate ze stożkowym wierzchołkiem, gładkie, grubościenne, szkliste, nieamyloidalne, o cyjanofilnej ścianie. Mają długość (3,5) 3,8–4,4 (5,1) µm, szerokość (3,2) 3,4–4,0 (4,4) µm, Q = 1,0 i zwykle jedną dużą gutulę zajmującą 60 –80% cytoplazmy zarodników^[4].

Gatunki podobne

Wszystkie gatunki rodzaju Byssocorticium mają niebieskawe zabarwienie, więc ich rozróżnienie jest trudne i wymaga analizy cech mikroskopowych. Wełniczek niebieskozielonawy może być pomylony także z Tretomyces lutescens, który także ma palczaste hyfidy i dawniej zaliczany był do rodzaju Byssocorticium''^[4].

Występowanie i siedlisko

Znane jest występowanie wełniczka niebieskozielonawego w Ameryce Północnej (w USA i Kanadzie), Europie i Azji^[5]. W. Wojewoda w 2003 r. przytacza 3 jego stanowiska na terenie Polski^[3]. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status E – gatunek zagrożony wymarciem, którego przeżycie jest mało prawdopodobne, jeśli nadal będą działać czynniki zagrożenia^[6].

Nadrzewny grzyb saprotroficzny. Występuje na martwym drewnie drzew liściastych i iglastych, zwykle na spodniej stronie leżących na ziemi pni i gałęzi. W Polsce jego owocniki znajdywano od sierpnia do października na olszy szarej i modrzewiu^[3].