Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Charles de Chilly
francuski aktor Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Charles de Chilly (ur. 2 grudnia 1804 w Stenay, zm. 11 czerwca 1872[1]) – francuski aktor.
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
De Chilly został wcześnie osierocony przez ojca, wychowywany był przez wuja, pułkownika Michaud. Po zakończeniu nauki wyjechał do Paryża i zatrudnił się w domu handlowym.
Początkowo występował w skromnym teatrze dzielnicy Popincort, a następnie w teatrze Doyen, gdzie z powodzeniem zagrał Daiglemonta w Les Étourdis François Andrieux. Za radą aktora Joanny’ego postanowił związać się z teatrem zawodowo. 19 kwietnia 1827 roku wystąpił po raz pierwszy na scenie Odéonu w roli Walerego w Świętoszku Moliera. Zniechęcony brakiem sukcesów przyłączył się do zespołu Bocage’a i Sabatiera i następne dwa lata spędził występując na prowincji, m.in. w Moulins (1827) i w Tours (1828).
W 1829 roku powrócił do Paryża i ponownie pojawił się na deskach Odéonu. Jego inteligencja, wykształcenie i zdobyta praktyka sprawiły, że został zauważony, choć nie przełożyło się to wówczas na obsadzanie go w głównych rolach. Na początku 1831 roku przeszedł wraz z większością zespołu Harela z Odéonu do teatru Porte-Saint-Martin, gdzie nadal zgodnie z angażem grywał drugoplanowe role w komediach i tragediach.
W 1836 roku wyjechał wraz z Delafosse’m do Amsterdamu, gdzie został zatrudniony jako aktor ról pierwszoplanowych. Po powrocie do Paryża w 1839 roku został zatrudniony w teatrze l’Ambigu-Comique, w miejsce zmarłego na początku roku Firmina. Zadebiutował tam 29 października 1839 roku rolą Arweda w Christophe le Suédois, dramacie w pięciu aktach Josepha Bouchardy’ego, otrzymując spory aplauz. W Ambigu odnalazł swą drogę aktorską, wyspecjalizował się w emploi zdrajcy, do czego predysponowały go: jego sposób gry, dykcja i charakterystyczna fizjonomia. De Chilly grał go w sposób o wiele subtelniejszy niż w dawniejszym melodramacie. Zamiast podniesionego głosu, podejrzliwych spojrzeń i złowrogich gestów stosował kąśliwą kpinę, zręcznie skrywaną przed ludźmi obłudę i urywany głos, zdradzający czasem uczucia wstydu czy zemsty rządzące jego postacią.
Odniósł wielkie sukcesy, grając w ten sposób w 1843 roku Montorgueila w Bohémiens de Paris Adolphe’a d’Ennery’ego i Eugène’a Grangé, w 1845 roku Mordaunta w Mousquetaires Alexandre’a Dumasa i Auguste’a Maqueta, a szczególnie w 1849 roku Rodina w Juif errant Eugène’a Sue.
3 lutego 1858 roku, po śmierci Charles’a Desnoyers’a, de Chilly został mianowany dyrektorem Ambigu. Jego umiejętne działania przyciągnęły do teatru publiczność, która w poprzednich latach nie dopisywała. W uznaniu jego talentów organizacyjnych został on w 1867 roku mianowany dyrektorem Odéonu. Grali u niegoː Ligier, Frédérick Lemaître i Lafont. W 1872 roku wystawił Ruy Blasa z Lafontaine’em, Geffroyem, Mélinguem, i Sarah Bernhardt. Przedstawienie odniosło niebywały sukces i przyniosło 400 tysięcy franków zysku.
De Chilly pochowany został na cmentarzu Père-Lachaise[2].
Remove ads
Kariera sceniczna
Remove ads
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads