Charlie Pasarell

Charlie Pasarell (właśc. Charles Manuel Pasarell, ur. 12 lutego 1944 w San Juan) – amerykański tenisista i komentator sportowy portorykańskiego pochodzenia. Od 2013 członek Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy^[1].

Charlie Pasarell

Państwo	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	12 lutego 1944 San Juan
Gra	praworęczna
Status profesjonalny	1968 (od 1960 jako amator)
Zakończenie kariery	1979
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	2
Najwyżej w rankingu	35 (3 czerwca 1974)
Australian Open	3R (1976, I 1977)
Roland Garros	3R (1973)
Wimbledon	QF (1976)
US Open	QF (1965)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	5
Najwyżej w rankingu	22 (23 sierpnia 1977)
Australian Open	F (I 1977)
Roland Garros	F (1970)
Wimbledon	QF (1976)
US Open	F (1965, 1969)

Kariera tenisowa

Pasarell jest znany także jako Charlito (hiszp. Mały Charlie), ponieważ jego ojciec również miał na imię Charlie i był uzdolnionym tenisistą oraz sześciokrotnym mistrzem Portoryko (w latach 1950, 1951, 1953, 1956, 1957 i 1958). Pasarell junior mistrzem Portoryko został raz – w 1960^[2]. Charlito był również pięciokrotnym mistrzem juniorów Stanów Zjednoczonych. W 1962 wystąpił w Caribe Hilton Championships – największym turnieju w Ameryce Południowej, Środkowej i na Karaibach. W wieku 18 lat pokonał tam Ronalda Holmberga, siódmego wówczas Amerykanina. Następnie wygrał z najwyżej sklasyfikowanym Meksykaninem – Mario Llamasem 6:0, 6:0 w meczu ćwierćfinałowym. Był to rewanż za wygraną Llamasa w tym samym stosunku z ojcem Charlito 14 lat wcześniej. W 1967 został finalistą tego turnieju^[3]. W tym samym roku został najwyżej sklasyfikowanym Amerykaninem. Reprezentował USA w Pucharze Davisa w latach 1966-1968 i 1974. W 1969 podczas Wimbledonu grał przeciwko Pancho Gonzálezowi. 41-letni wówczas Amerykanin pokonał 25-latka 22:24, 1:6, 16:14, 6:3, 11:9^[4][5] w meczu trwającym 5 godzin i 12 minut^[5]. Było to spotkanie z największą ilością gemów w historii Wimbledonu aż do 2010 roku, kiedy rekord został pobity w trakcie Wimbledonu 2010 przez Nicolasa Mahuta i Johna Isnera.

Schyłek kariery

Rok 1977 był ostatnim dobrym rokiem w karierze Pasarella. Dotarł on do trzeciej rundy Australian Open. Ostatecznie zakończył rok na 77. miejscu w rankingu ATP. 1978 był początkiem końca kariery Amerykanina. Najgorszym momentem była porażka w trzeciej rundzie kwalifikacji do Wimbledonu z Janem Simberą 5:7, 3:6^[6]. W 1979 zakwalifikował się zarówno do Wimbledonu jak i US Open i rozpoczął starty w zawodach weteranów. Ostatni raz próbował się zakwalifikować do turnieju wielkoszlemowego w 1984 roku. W wieku 40 lat odpadł wtedy w trzeciej rundzie eliminacji do Wimbledonu, przegrywając z Jeffem Turpinem 2:6, 4:6^[7].

Życie prywatne

Charlito ma żonę Shireen Fareed, z którą ożenił się w listopadzie 1971^[8]. Mają dwoje dzieci: Faraha i Charlesa.

Po zakończeniu kariery tenisowej

Przez długi czas był dyrektorem i właścicielem turnieju Indian Wells^[9]. Pod jego okiem turniej ten stał się jednym z najważniejszych w kalendarzu^[9]. W grudniu 2009 sprzedał turniej Larry′emu Ellisonowi, współzałożycielowi Oracle Corporation^[10]. Ze stanowiska dyrektora zrezygnował w 2012 roku^[11][12][13] i wyjechał do Portoryko, by zająć się rozwojem ośrodka wypoczynkowego i klubu golfowego niedaleko Royal Isabela^[11][12], którego jest współzałożycielem (razem z bratem)^[14].

W 2001 roku odsłonięto jego gwiazdę na Alei Gwiazd w Palm Springs^[15].