Cláudio Taffarel

Cláudio André Mergen Taffarel (ur. 8 maja 1966 w Santa Rosa) – brazylijski piłkarz grający na pozycji bramkarza. Od 2018 trener bramkarzy w tureckim Galatasaray SK.

Cláudio Taffarel

Claudio Taffarel (2018)
Pełne imię i nazwisko	Cláudio André Mergen Taffarel
Data i miejsce urodzenia	8 maja 1966 Santa Rosa
Wzrost	180 cm[1][2]
Pozycja	bramkarz
Informacje klubowe
Klub	Brazylia i Liverpool F.C. (w obu drużynach trener bramkarzy)
Kariera juniorska
Lata Klub 1984–1985 SC Internacional
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1985–1990 SC Internacional 50 (0) 1990–1993 Parma Calcio 1913 74 (0) 1993–1994 AC Reggiana 1919 31 (0) 1994–1998 Clube Atlético Mineiro 73 (0) 1998–2001 Galatasaray SK 89 (0) 2001–2003 Parma Calcio 1913 6 (0) W sumie: 323 (0)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1987–1998  Brazylia 101 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 2011–2016 Galatasaray SK (trener bramkarzy) 2014– Brazylia (tymczasowy) 2014 Galatasaray SK (tymczasowy) 2015 Galatasaray SK (tymczasowy) 2018–2019 Galatasaray SK (trener bramkarzy) 2021– Liverpool F.C. (trener bramkarzy)
Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata I miejsce USA 1994 piłka nożna II miejsce Francja 1998 piłka nożna Copa América złoto Brazylia 1989 złoto Boliwia 1997 srebro Chile 1991 srebro Urugwaj 1995

Kariera

Z reprezentacją Brazylii, w której barwach rozegrał 101 meczów, zdobył w 1994 roku mistrzostwo, a cztery lata później wicemistrzostwo świata. W finałach mistrzostw świata rozegrał 18 meczów. Wśród bramkarzy zagrał najwięcej razy w barwach reprezentacji Brazylii. Był uznanym specjalistą od obrony rzutów karnych. W półfinale Igrzysk Olimpijskich 1988 obronił trzy jedenastki wykonywane przez piłkarzy RFN, a dziesięć lat później na tym samym etapie rozgrywek, tyle, że na mistrzostwach świata, nie dał się pokonać Phillipowi Cocu i Ronaldowi de Boerowi, i dzięki temu to Brazylia, a nie Holandia, zagrała w finale turnieju. W 1994 roku w bezpośredniej batalii o Puchar Świata z Włochami z jedenastu metrów do brazylijskiej bramki nie trafili Roberto Baggio i Franco Baresi (strzelili nad bramką) oraz Daniele Massaro, którego strzał wybronił.

Na początku lat 90. odnosił sukcesy z AC Parmą. W 1992 roku wygrał z nią rywalizację o Puchar Włoch, a w kolejnym sezonie – o Puchar Zdobywców Pucharów. Po zakończeniu reprezentacyjnej kariery w 1998 roku przypomniał o sobie w tureckim Galatasaray SK, z którym w tym czasie dwukrotnie triumfował w rozgrywkach ligowych i raz – w 2000 roku – w Pucharze UEFA.

Sukcesy piłkarskie

• Puchar Włoch 1992 oraz Puchar Zdobywców Pucharów 1993 z AC Parmą
• mistrzostwo stanu Minas Gerais 1995 i 1997 z Atletico Mineiro
• mistrzostwo Turcji 1999 i 2000, Puchar Turcji 1999 i 2000, Puchar UEFA 2000 oraz Superpuchar Europy UEFA 2000 z Galatasaray Stambuł
• mistrzostwo świata 1985 z młodzieżową reprezentacją Brazylii
• srebrny medal na Igrzyskach Olimpijskich 1988 z olimpijską reprezentacją Brazylii

W reprezentacji Brazylii od 1987 do 1998 roku rozegrał 101 meczów – mistrzostwo świata 1994, wicemistrzostwo świata 1998, 1/8 finału Mundialu 1990 oraz Copa América 1989 i 1997, wicemistrzostwo Ameryki Południowej 1991 i 1995.