Franco Baresi

Franchino „Franco” Baresi (ur. 8 maja 1960 w Travagliato) – włoski piłkarz grający na pozycji środkowego obrońcy (libero), reprezentant kraju, olimpijczyk, trener, działacz piłkarski.

Franco Baresi

Franco Baresi (2012)
Pełne imię i nazwisko	Franchino Baresi
Data i miejsce urodzenia	8 maja 1960 Travagliato
Wzrost	176 cm
Pozycja	środkowy obrońca (libero)
Kariera juniorska
Lata Klub 1972–1977 AC Milan
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1977–1997 AC Milan 532 (16)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1977–1978  Włochy U-18 9 (0) 1979–1982  Włochy U-21 17 (2) 1984  Włochy IO 6 (1) 1982–1994  Włochy 81 (1) W sumie: 113 (4)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 2002–2006 AC Milan U-19 2006–2008 AC Milan U-17
Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Włochy Mistrzostwa świata złoto Hiszpania 1982 piłka nożna srebro USA 1994 piłka nożna brąz Włochy 1990 piłka nożna Mistrzostwa Europy brąz RFN 1988 piłka nożna

Kariera

Franco Baresi całą swoją karierę piłkarską spędził w AC Milanie i był uważany za najlepszego libero na świecie od czasów Franza Beckenbauera^[1][2]. Karierę piłkarską rozpoczął w 1972 roku w drużynach juniorskich Rossonerich, skąd w 1977 roku przeszedł do drużyny seniorskiej. Debiut zaliczył 23 kwietnia 1978 roku w wygranym 2:1 wyjazdowym meczu ligowym z Hellasem Verona^[3]. Od sezonu 1978/1979 był już podstawowym zawodnikiem drużyny Rossonerich, która zdobyła mistrzostwo Włoch, zdobywając tym samym swoją pierwszą gwiazdkę.

W sezonie 1979/1980 klub zakończył rozgrywki ligowe na 3. miejsce, jednak w wyniku tzw. afery Totonero, został zdegradowany do Serie B, jednak w sezonie 1980/1981 klub wygrał rozgrywki ligowe i wrócił do Serie A, jednak w sezonie 1981/1982 po zajęciu 14. miejsca ponownie spadł do Serie B, ale po wygraniu rozgrywek ligowych w sezonie 1982/1983 wrócił do krajowej elity i od drugiej połowy lat 80-tych z Baresim w podstawowym składzie odnosił sukcesy w rozgrywkach krajowych i międzynarodowych: mistrzostwo (1979, 1988, 1992–1994, 1996), dwukrotne wicemistrzostwo Włoch (1990, 1991), dwukrotnie 3. miejsce w Serie A (1980, 1989), dwukrotnie finał Pucharu Włoch (1985, 1990 – król strzelców z 4 golami), czterokrotnie Superpuchar Włoch (1988, 1992–1994), trzykrotnie Puchar Europy/Liga Mistrzów (1989, 1990, 1994), czterokrotnie Superpuchar Włoch (1988, 1992–1994), trzykrotnie Puchar Europy/Liga Mistrzów (1989, 1990, 1994), dwukrotnie finał rozgrywek (1993, 1995), trzykrotnie Superpuchar Europy (1989, 1990, 1994), dwukrotnie Puchar Interkontynentalny (1989, 1990) oraz Puchar Mitropa (1982).

W 1989 roku zajął 2. miejsce w plebiscycie Złotej Piłki 1989 (zwycięzcą został klubowy kolega, Marco van Basten)^[4], a w 1994 roku został nagrodzony Premio Nazionale Carriera Esemplare "Gaetano Scirea" – nagrodą przeznaczoną dla zawodników Serie A powyżej 30. roku życia.

Ostatni mecz w karierze rozegrał 1 czerwca 1997 roku w przegranym 1:0 domowym meczu ligowym z Cagliari Calcio^[5], a po sezonie 1996/1997 zakończył karierę piłkarską. Łącznie dla drużyny Rossonerich rozegrał 718 meczów, w których zdobył 31 goli (472 meczów/12 goli w Serie A, 61 meczów/4 gole w Serie B, 97 meczów/15 goli w Pucharze Włoch, 75 meczów w europejskich pucharach, 6 meczów w Superpucharze Włoch, 4 mecze w Pucharze Interkontynentalny, 3 mecze w Torneo Estivo).

Koszulka z numerem 6, w której grał w drużynie Rossonerich, została zastrzeżona. Za swoje osiągnięcia otrzymał wiele nagród i wyróżnień: piłkarz 100-lecia AC Milanu (1999), piłkarz 100-lecia Serie A (2000), 17. miejsce UEFA Golden Jubilee Poll (2004), FIFA 100 (2004), Golden Foot w kategorii Legenda Futbolu (2012), a także członek Galerii Sławy FICTS, AC Milanu (2009) oraz włoskiej piłki nożnej (2013)^[6][7].

Wieloletni prezes AC Milanu, Silvio Berlusconi wielokrotnie podkreślał:

Franco jest częścią naszej i nigdy nie zagra w innym klubie^[2].

Kariera reprezentacyjna

Franco Baresi w latach 1977–1978 był kapitanem reprezentacji Włoch U-18, w której rozegrał 9 meczów, a w latach 1979–1982 w reprezentacji Włoch U-21 rozegrał 17 meczów, w których zdobył 2 gol3. Dwukrotnie uczestniczył na mistrzostwach Europy U-21 (1978, 1980).

Świetna gra Baresiego w reprezentacji Włoch U-21 i AC Milanie została zauważona przez selekcjonera seniorskiej reprezentacji Włoch, Enzo Bearzota, który powołał go na mistrzostwa Europy 1980 we Włoszech (4. miejsce) i mistrzostwa świata 1982 w Hiszpanii (mistrzostwo), jednak na żadnym z tych turniejów Baresi nie zagrał ani minuty.

W seniorskiej drużynie Azzurich zadebiutował 4 grudnia 1982 roku na Stadio Comunale we Florencji w bezbramkowo zremisowanym meczu eliminacyjnym mistrzostw Europy 1984 z reprezentacją Andory^[8].

W 1984 roku z reprezentacją Włoch U-23 uczestniczył w turnieju olimpijskim w Los Angeles, w którym rozegrał 6 meczów i zdobył 1 gola, a drużyna Azzurich zakończyła turniej na 4. miejscu, po przegranej 10 sierpnia 1984 roku na Rose Bowl w Pasadenie w decydującym meczu 2:1 z reprezentacją Jugosławii.

Za kadencji Azeglio Viciniego i Arrigo Sacchiego (trenował Baresiego w AC Milanie) był podstawowym zawodnikiem drużyny Azzurich i uczestniczył na mistrzostwach Europy 1988 w RFN, które drużyna Azzurich zakończyła w półfinale po przegranej 22 czerwca 1988 roku na Neckarstadion w Stuttgarcie z reprezentacją ZSRR oraz na dwóch mistrzostwach świata: 1990 we Włoszech (drużyna Azzurich, której Baresi był liderem obrony, straciła tylko 2 gole i zakończyła turniej na 3. miejscu po wygranej 7 lipca 1990 roku na Stadio San Nicola w Bari w decydującym meczu 2:1 z reprezentacją Anglii) i 1994 w Stanach Zjednoczonych, gdzie w finale rozegranym 17 lipca 1994 roku na Rose Bowl w Pasadenie z reprezentacją Brazylii, w serii rzutów karnych (bezbramkowy remis po dogrywce) Baresi nie wykorzystał pierwszej próby, a seria zakończyła się wygraną Canarinhos 3:2, co Baresi bardzo mocno przeżył, a zdjęcia jego rozpaczy obiegły cały świat^[2].

Po mundialu z powodu kontuzji oka i chęci ustąpienia miejsca młodszym zawodnikom zrezygnował z gry w reprezentacji Włoch^[9], w której ostatni mecz rozegrał 7 września 1994 roku na Stadionie Ljudski Vrt w Mariborze w zremisowanym 1:1 meczu eliminacyjnym mistrzostw Europy 1996 z reprezentacją Słowenii^[8], a łącznie w latach 1982–1994 rozegrał 81 meczów, w których zdobył 1 gola.

Statystyki

Klubowe

Klub	Sezon	Liga	Liga[10]		Puchar krajowy[11]		UEFA[12]		Inne[13]		Łącznie
			Mecze	Gole	Mecze	Gole	Mecze	Gole	Mecze	Gole	Mecze	Gole
AC Milan	1977/1978	Serie A	1	0	2	0	0	0	—		3	0
	1978/1979	Serie A	30	0	4	0	6	0	—		40	0
	1979/1980	Serie A	28	0	6	0	1	0	—		35	0
	1980/1981	Serie B	31	0	4	1	—		—		35	1
	1981/1982	Serie A	18	2	4	0	—		—		22	2
	1982/1983	Serie B	30	4	9	2	—		—		39	6
	1983/1984	Serie A	21	3	8	2	—		—		29	5
	1984/1985	Serie A	27	0	11	0	—		—		38	0
	1985/1986	Serie A	20	0	4	0	3	0	3	0	30	0
	1986/1987	Serie A	28	2	6	3	—		1	0	35	5
	1987/1988	Serie A	27	1	6	0	3	0	0	0	36	1
	1988/1989	Serie A	33	2	8	2	8	0	1	0	50	4
	1989/1990	Serie A	30	1	7	4	8	0	1	0	46	5
	1990/1991	Serie A	31	0	1	0	5	0	1	0	38	0
	1991/1992	Serie A	33	0	6	1	—		0	0	39	1
	1992/1993	Serie A	29	0	7	0	8	0	1	0	45	0
	1993/1994	Serie A	32	0	0	0	11	0	2	0	45	0
	1994/1995	Serie A	28	0	0	0	13	0	2	0	43	0
	1995/1996	Serie A	30	1	3	0	7	0	0	0	40	1
	1996/1997	Serie A	26	0	1	0	2	0	1	0	30	0
Łącznie w karierze			533	16	97	15	75	0	13	0	718	31

^[14]

Reprezentacyjne

Reprezentacja	Rok	Mecze	Gole
Włochy U-18	1977	4	0
	1978	5	0
Łącznie		9	0
Włochy U-21	1979	7	1
	1980	6	1
	1981	2	0
	1982	2	0
Łącznie		17	2
Włochy IO	1984	6	1
Łącznie		6	1
Włochy	1982	1	0
	1983	3	0
	1984	5	0
	1985	0	0
	1986	3	0
	1987	5	0
	1988	11	1
	1989	10	0
	1990	11	0
	1991	9	0
	1992	7	0
	1993	7	0
	1994	9	0
Łącznie		81	1

^[15][16][17]

Gole w reprezentacji

Lp.	Data	Stadion	Przeciwnik	Gole	Wynik	Turniej	Przypisy
Włochy U-21
1.	17.10.1979	Rose Bowl, Pasadena	Szwajcaria U-21	1:0	1:0	El. Euro U-21 1980	[18]
2.	26.03.1980	Gradski Stadion, Mostar	Jugosławia U-21	1:2	2:5	El. igrzysk olimpijskich 1980	[19][20][21]
Włochy IO
1.	31.07.1984	Rose Bowl, Pasadena	Jugosławia IO	1:0	1:0	Igrzyska olimpijskie 1984
Włochy
1.	20.02.1988	Stadio della Vittoria, Bari	ZSRR	1:0	4:1	Mecz towarzyski	[22]

^[15]

Sukcesy

Zawodnicze

AC Milan

• Mistrzostwo Włoch: 1979, 1988, 1992, 1993, 1994, 1996
• Wicemistrzostwo Włoch: 1990, 1991
• 3. miejsce w Serie A: 1980, 1989
• Finał Pucharu Włoch: 1985, 1990
• Superpuchar Włoch: 1988, 1992, 1993, 1994
• Puchar Europy/Liga Mistrzów: 1989, 1990, 1994
• Finał Ligi Mistrzów: 1993, 1995
• Superpuchar Europy: 1989, 1990, 1994
• Puchar Interkontynentalny: 1989, 1990
• Puchar Mitropa: 1982
• Awans do Serie A: 1981, 1983

Reprezentacyjne

• Mistrzostwo świata: 1982
• Wicemistrzostwo świata: 1994
• 3. miejsce mistrzostw świata: 1990

Indywidualne

• Król strzelców Pucharu Włoch: 1990
• Złota Piłka: 1989 (2. miejsce)
• Drużyna gwiazd mistrzostw świata: 1990
• Premio Nazionale Carriera Esemplare "Gaetano Scirea": 1994
• Piłkarz 100-lecia AC Milanu: 1999
• Piłkarz 100-lecia Serie A: 2000
• Golden Foot w kategorii Legenda Futbolu: 2012
• UEFA Golden Jubilee Poll: 2004 (17. miejsce)
• FIFA 100: 2004
• Członek Galerii Sławy FICTS
• Członek Galerii Sławy AC Milanu: 2009
• Członek Galerii Sławy włoskiej piłki nożnej: 2013

Po zakończeniu kariery

Franco Baresi po zakończeniu kariery piłkarskiej, 1 czerwca 2002 roku został dyrektorem sportowym w angielskim Fulhamie Londyn, jednak 22 sierpnia 2002 roku z powodu konfliktu z trenerem Jeanem Tiganą podał się do dymisji^[23], po czym wrócił do AC Milanu: był trenerem drużyny U-19 (2002–2006) oraz U-17 (2006–2008), pracownikiem marketingowym (2008–2020), a od 2020 roku jest wiceprezesem klubu.

Życie prywatne

Franco Baresi ma żonę Laurę Mari, z którą ma syna Edoardo (ur. 1991) oraz adoptowaną w 1997 roku urodzoną w Moskwie córkę Giannandreę (ur. 1995)^[24].

Ma starszego brata Giuseppe (ur. 1958), również piłkarza, grającego w zespole lokalnego rywala AC Milanu, Interze Mediolan^[2].