Classless Inter-Domain Routing

Classless Inter-Domain Routing (CIDR) – bezklasowa metoda przydzielania adresów IP, wprowadzona w 1993 roku przez Internet Engineering Task Force w celu zastąpienia wcześniejszego, klasowego sposobu adresacji.

Jest usprawnieniem protokołu IPv4 zaadaptowanym także do protokołu IPv6. W CIDR długość maski podsieci jest dostosowana do potrzeb danej podsieci lub wpisu w tablicy routingu (ang. variable length subnet masks – VLSM), a nie ustalana jedna dla całej sieci. CIDR pozwala na efektywniejsze wykorzystywanie puli adresów IP oraz zmniejszenie tablic routingu.

CIDR wykorzystuje maskę podsieci do ustalenia zmiennej części 32-bitowego adresu IP sieci. Może przy tym wykorzystywać „agregację tras” na różnych poziomach, co pozwala na ograniczenie ilości wpisów w tablicy routingu, w której umieszczany jest wówczas wpis, w którym adres sieci jest wspólny dla wszystkich agregowanych podsieci.

CIDR umożliwia wydajniejszy przydział przestrzeni adresowej IPv4 przez eliminację tradycyjnej koncepcji klas adresów IP. CIDR pozwala na używanie masek sieciowych różnej długości dla adresów z dowolnej podsieci, w przeciwieństwie do modelu z klasami, w których występowały jedynie maski długości 8, 16, 24 bitów. W modelu CIDR każda część informacji routingu jest rozgłaszana wraz z maską sieci, która określa liczbę bitów (licząc od lewej strony) używanych dla części sieciowej adresu IP. Wprowadzenie CIDR wiązało się z problemem niewystarczającej ilości dostępnych adresów IP w wersji 4. protokołu.

CIDR nie gwarantuje sprawnej i skalowalnej hierarchii. W celu uniknięcia osobnego wpisu dla każdej trasy, jest ważne, aby routery w niższej hierarchii sieci (które naturalnie mają dłuższe przedrostki numeru) były „zbierane” na wyższym poziomie w hierarchii routingu razem, tworząc w ten sposób mniejsze i mniej specyficzne trasy.

Adres CIDR w zależności od maski sieciowej przedstawia poniższa tabela:

CIDR	Wielkość w odniesieniu do klas	Liczba adresów[1]	Maska podsieci
/32	1/256 C	1	255.255.255.255
/31	1/128 C	2	255.255.255.254
/30	1/64 C	4	255.255.255.252
/29	1/32 C	8	255.255.255.248
/28	1/16 C	16	255.255.255.240
/27	1/8 C	32	255.255.255.224
/26	1/4 C	64	255.255.255.192
/25	1/2 C	128	255.255.255.128
/24	1 C	256	255.255.255.000
/23	2 C	512	255.255.254.000
/22	4 C	1024	255.255.252.000
/21	8 C	2048	255.255.248.000
/20	16 C	4096	255.255.240.000
/19	32 C	8192	255.255.224.000
/18	64 C	16 384	255.255.192.000
/17	128 C	32 768	255.255.128.000
/16	256 C, 1 B	65 536	255.255.000.000
/15	512 C, 2 B	131 072	255.254.000.000
/14	1024 C, 4 B	262 144	255.252.000.000
/13	2048 C, 8 B	524 288	255.248.000.000
/12	4096 C, 16 B	1 048 576	255.240.000.000
/11	8192 C, 32 B	2 097 152	255.224.000.000
/10	16384 C, 64 B	4 194 304	255.192.000.000
/9	32768 C, 128 B	8 388 608	255.128.000.000
/8	65536 C, 256 B, 1 A	16 777 216	255.000.000.000
/7	131072 C, 512 B, 2 A	33 554 432	254.000.000.000
/6	262144 C, 1024 B, 4 A	67 108 864	252.000.000.000
/5	524288 C, 2048 B, 8 A	134 217 728	248.000.000.000
/4	1048576 C, 4096 B, 16 A	268 435 456	240.000.000.000
/3	2097152 C, 8192 B, 32 A	536 870 912	224.000.000.000
/2	4194304 C, 16384 B, 64 A	1 073 741 824	192.000.000.000
/1	8388608 C, 32768 B, 128 A	2 147 483 648	128.000.000.000
/0	16777216 C, 65536 B, 256 A	4 294 967 296	000.000.000.000

Przykład

Adres sieciowy 192.168.2.112/29 – czyli 29 bitów maski jest używanych do określenia adresu podsieci, 3 pozostałe bity są używane do adresacji hostów.

Maska w zapisie dwójkowym:

11111111.11111111.11111111.11111000

Adres sieciowy w zapisie dwójkowym:

11000000.10101000.00000010.01110000

W masce tego typu można zaadresować 2³ = 8 hostów. Użytecznych adresów hostów będzie jednak tylko 6, ponieważ w tym wypadku adres 192.168.2.112 jest użyty jako adres podsieci, natomiast adres 192.168.2.119 (ostatni w tej podsieci) jest adresem rozgłoszeniowym (ang. broadcast).