Lejkówka wąskoblaszkowa

Lejkówka wąskoblaszkowa (Clitocybe agrestis Harmaja) – gatunek grzybów z rzędu pieczarkowców (Agaricales)^[1].

Lejkówka wąskoblaszkowa

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	pieczarkowce
Rodzina	incertae sedis
Rodzaj	lejkówka
Gatunek	lejkówka wąskoblaszkowa
Nazwa systematyczna
Clitocybe agrestis Harmaja Karstenia 10: 91 (1969)

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Clitocybe, Incertae sedis, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy takson ten opisał w 1969 r. Harri Harmaja^[1]. Synonimy

• Clitocybe graminicola Bon 1979
• Lepista agrestis (Harmaja) Harmaja 1976^[2].

Nazwę polską podał Władysław Wojewoda w 1999 r.^[3]

Morfologia

Kapelusz

Średnica 2–4(6) cm, początkowo półkulisty, potem kolejno rozpłaszczony, z wklęśniętym środkiem, lejkowaty. Powierzchnia biaława, kremowożółta, szarobrązowa, ochrowa, beżowa do cielisto brązowej, tłustawa w dotyku, nieco lepka po wyschnięciu. Jest higrofaniczny. Brzeg długi, falisty, opadający, z frędzlami, żłobkowany od prześwitujących blaszek. Środek kapelusza jest tylko trochę ciemniejszy^[4]

Blaszki

Wąskie, białawe, żółtawobiałe, przyrośnięte, nie zbiegające, z kilkoma rzędami międzyblaszek^[4].

Trzon

Wysokość 1,7–3(3,5) cm, grubość 2–3 mm, walcowaty. Powierzchnia biaława, kremowożółta, beżowa do cielistej, przeważnie jaśniejsza w górnej części, włóknista, oprószona^[4].

Miąższ

Biały, cienki. Zapach przyjemny, grzybowy, tylko lekko anyżkowy, bardziej słodki do owocowego. Smak łagodny, lekko słodki^[4].

Wysyp zarodników

Biały.

Cechy mikroskopowe

Zarodniki 4,3-6,5 × 2,7-4,5 µm, szeroko elipsoidalne lub elipsoidalne, przeważnie z dwoma, czasami także z kilkoma gutulami. Podstawki z czterema zarodnikami^[4].

Występowanie i siedlisko

Występuje tylko w Europie^[5]. W Polsce W. Wojewoda w 2003 r. przytoczył kilka stanowisk^[3]. Aktualne stanowiska przytacza także internetowy atlas grzybów^[6]. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status R– gatunek rzadki, który zapewne w najbliższej przyszłości przesunie się do kategorii zagrożonych wymarciem, jeśli nadal będą działać czynniki zagrożenia^[7].

Naziemny grzyb saprotroficzny. Występuje na polach, pastwiskach, przydrożach, w mieszanych lasach i zaroślach, ogrodach botanicznych i na hałdach kopalnianych. Owocniki tworzy przeważnie od lipca do września^[3].

Grzyb trujący^[3]. Zawiera muskarynę^[4] (tę samą substancję trująca, która występuje w muchomorach)^[8].