Zasłonak szarofioletowawy

Zasłonak szarofioletowawy (Cortinarius casimiri (Velen.) Huijsman) – gatunek grzybów należący do rodziny zasłonakowatych (Cortinariaceae)^[1].

Zasłonak szarofioletowawy

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	gołąbkowce
Rodzina	zasłonakowate
Rodzaj	zasłonak
Gatunek	zasłonak szarofioletowawy
Nazwa systematyczna
Cortinarius casimiri (Velen.) Huijsman Fungus, Wageningen 25: 20 (1955)

Morfologia

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Cortinarius, Cortinariaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy opisał go w 1921 r. Josef Velenovský, nadając mu nazwę Telamonia casimirii. Obecną nazwę nadał ma H.S.C. Huijsman w 1955 r.^[1] Synonimów ma kilkanaście. Niektóre z nich^[2]:

• Cortinarius casimiri (Velen.) Huijsman 1955 var. casimiri
• Cortinarius casimiri var. hoffmannii (Reumaux) Suár.-Sant. & A. Ortega 2009
• Cortinarius decipiens var. hoffmannii Reumaux 1988
• Cortinarius hoffmannii (Reumaux) Reumaux 2001
• Cortinarius megasporus var. subsertipes (Romagn.) Bon 1991
• Cortinarius subsertipes Romagn. 1952
• Telamonia casimiri Velen. 1921

Nazwę polską nadał Andrzej Nespiak w 1981 r., wcześniej opisywał ten gatunek pod nazwą zasłonak Kazimierza^[3].

Morfologia

Kapelusz

Średnica 1,5–3 cm, kształt stożkowy lub wypukły z ostrym garbkiem. Powierzchnia higrofaniczna; w stanie suchym ochrowa, w stanie wilgotnym brązowoszara lub ciemnobrązowa, pokryta drobnymi, białymi włókienkami^[4].

Blaszki

Dość rzadkie, wykrojone, początkowo gliniaste, potem od zarodników ochrowe^[4].

Trzon

Wysokość do 7,5 cm, grubość 3–5 mm, cylindryczny, nieznacznie rozszerzający się przy podstawie. Powierzchnia biaława, pokryta w górnej części liliowymi lub fioletowymi włókienkami, w dolnej naga^[4].

Miąższ

Bardzo cienki, bez wyraźnego zapachu i smaku^[4].

Cechy mikroskopijne

Skórka kapelusza zbudowana z cienkiej warstewki bardzo wąskich, równoległych strzępek. Niektóre z nich posiadają przegrody. Górna warstwa epikutis zbudowana z cylindrycznych, bardzo grubych i krótkich strzępek zawierających w środku ochrowy pigment. Podstawki maczugowate, rozszerzające się w kierunku 2 lub 4 sterygm. Zarodniki elipsoidalne, bardzo duże, o słabo brodawkowanych ścianach i rozmiarach 10,3–13 × 5,7 –7,2 μm^[4].

Występowanie i siedlisko

Znane jest występowanie tego gatunku głównie w Europie. Występuje w Anglii i północnych regionach Europy, na północ sięgając aż po archipelag Svalbard (około 78° szerokości geograficznej). Ponadto podano jego występowanie w prowincji Kolumbia Brytyjska w Kanadzie^[5]. Znany jest również w Hiszpanii, ale tutaj jest rzadki^[4]. Na terenie Polski w piśmiennictwie naukowym do 2003 r. podano tylko 2 stanowiska^[3]. Więcej stanowisk podaje internetowy atlas grzybów^[6].

Rośnie na ziemi, w lasach, na ściółce z liści lub igliwia buków i sosen^[4].