Costache Caragiale

Costache Caragiale (ur. 29 marca 1815 w Bukareszcie, zm. 13 lutego 1877 tamże) – rumuński aktor, dramaturg, pierwszy dyrektor Teatru Narodowego w Bukareszcie, który odegrał ważną rolę w rozwoju rumuńskiego teatru.

Costache Caragiale

Data i miejsce urodzenia	29 marca 1815 Bukareszt
Data i miejsce śmierci	13 lutego 1877 Bukareszt
Zawód	aktor, dramaturg, dyrektor teatru

Życiorys

Caragiale zadebiutował na scenie w 1835 w Bukareszcie. W 1838 zorganizował teatr współczesnego dramatu w Jassach^[1]. Przez kolejne 15 lat pracował w teatrach regionalnych, w szczególności w Jassach, Botoszany i Krajowa, gdzie promował sztuki najbardziej utalentowanych dramaturgów tego okresu, w tym Vasile Alecsandri i Constantina Negruzzi. Wrócił do Bukaresztu w 1850. W latach 1852–1855 Caragiale był pierwszym dyrektorem Teatru Narodowego w Bukareszcie. Mianowany został 1 lipca 1852 na trzyletnią kadencję. W tym czasie budowa instytucji nie została zakończona^[2].

Umowa z teatrem zobowiązywała go do posiadania 24-osobowej grupy. W pierwszym roku odbywały się dwie premiery w miesiącu, a w następnych latach trzy premiery. W repertuarze znajdowały się: dramaty, komedie, farsy i wodewil. Przed inauguracją teatru Costache Caragiale udał się do Paryża, gdzie zakupił kostiumy i dekoracje^[2].

Napisał także kilka komedii, m.in.: „O repetiție moldovenească sau Noi și iar Noi” i „O soaré la mahala sau Amestec de dorințe”^[3].

Costache Caragiale jest wujem Iona Luca Caragiale, rumuńskiego dramatopisarza. Jego młodszy brat Iorgu Caragiale był także aktorem i reżyserem teatralnym^[4].

Ważniejsze dzieła

Costache Caragiale

• Scrieri a lui Costache Caragiale, 1840^[5]
• Epistolă către Grigore Alexandrescu, 1841^[6]
• Leonil sau Ce produce disprețul, 1841^[5]
• O repetiție moldovenească sau Noi și iar Noi, 1844^[3]
• O soaré la mahala sau Amestecul de dorinți^[3]
• Îngâmfata plăpumăreasă sau Cucoană sunt^[5]
• Doi coțcari sau Feriți-vă de răi ca de foc^[6]
• Învierea morților^[6]
• Urmarea coțcarilor^[6]
• Prologul pentru inaugurarea noului teatru din București, (1852)^[5]
• Teatrul Național în Țara Românească, (1855)^[5]