Ziarnówka żółtawa

Ziarnówka żółtawa (Cystoderma jasonis (Cooke & Massee) Harmaja) – gatunek grzybów należący do rzędu pieczarkowców (Agaricales)^[1].

Ziarnówka żółtawa

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	pieczarkowce
Rodzina	Incertae sedis
Rodzaj	ziarnówka
Gatunek	ziarnówka żółtawa
Nazwa systematyczna
Cystoderma jasonis (Cooke & Massee) Harmaja Karstenia 18(1): 29 (1978)

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Cystoderma, Incertae sedis, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozowali w 1888 r. Mordecai Cubitt Cooke i George Edward Massee, nadając mu nazwę Agaricus jasonis. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1978 r. Harri Harmaja^[1].

Synonimy.

• Agaricus jasonis Cooke & Massee 1888
• Armillaria jasonis (Cooke & Massee) Sacc. 1891
• Cystoderma amianthinum var. longisporum (Kühner) Locq. 1945
• Cystoderma amianthinum var. longisporum (Kühner) A.H. Sm. & Singer 1945
• Cystoderma jasonis (Cooke & Massee) Harmaja 1978 var. jasonis
• Lepiota amianthina var. longispora Kühner 1936^[2].

Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r.^[3]

Morfologia

Drobny grzyb kapeluszowy o średnicy kapelusza do 3 cm. Młode okazy w całości otoczone są osłoną. Kapelusz o barwie żółtawoochrowej, ziarenkowaty. Trzon w górnej części gładki, niżej kosmkowaty^[4]. Zarodniki o rozmiarach 6–9 × 3,5–4,5 μm, amyloidalne^[5].

Bardzo podobna jest ziarnówka ochrowożółta (Cystoderma amianthinum). Jeszcze do niedawna ziarnówka jasnożółtawa uważana była za jej podgatunek. Ziarnówka żółtawa ma największe zarodniki wśród wszystkich ziarnówek^[5]. Morfologicznie odróżnia się od ziarnówki ochrowożółtej jaśniejszą barwą kapelusza i odmienną strukturą kosmków^[4].

Występowanie i siedlisko

Podano występowanie ziarnówki jasnożółtej w Europie, Ameryce Północnej oraz Nowej Zelandii^[6]. W Polsce jest częsta^[5].

Grzyb naziemny. Rośnie w lasach iglastych, zwłaszcza w górach, na polanach, pastwiskach, na igliwiu i wśród mchów, zwłaszcza torfowca magellańskiego (Sphagnum magellanicum). Owocniki wytwarza od lipca do października^[3].