Dąbrowica jest wioską położoną na północny zachód w odległości 4,5 km od Biłgoraja przy drodze Biłgoraj-Ciosmy. Do roku 1975 (do czasu zlikwidowania powiatów) należała do powiatu biłgorajskiego, województwa lubelskiego. Wieś położona jest w dorzeczu Tanwi, po jej prawej stronie pomiędzy kompleksem leśnym Puszczy Solskiej a Lasów Janowskich.

W latach 1954–1959 wieś należała i była siedzibą władz gromady Dąbrowica, po jej zniesieniu w gromadzie Biłgoraj. W latach 1975–1998 wchodziła w skład województwa zamojskiego, a od 1999 r. znowu należy do woj. lubelskiego.

Wieś została założona w XVI wieku przez Gorajskich, a w 1599 roku na mocy wyroku sądu trybunalskiego weszła w skład Ordynacji Zamojskiej. W 1626 roku istniało tu 40 zagród z rolami, a kilka lat później notowano tutaj stawek na bagnach z młynem oraz dwie karczmy. Pod koniec XVII wieku pod lasem za starą Rudą zbudowano nowy młyn, który jednak szybko opustoszał i został zlikwidowany. Źródła z początku XIX wieku notują starą karczmę na końcu wsi, a także nowo-wybudowaną karczmę za wsią w Górce. Dąbrowica znana była z rzemiosła drewnianego. Wytwarzano tutaj m.in. gonty, koszyki, łubianki, rzeszota itd, a także łuby, włosiankę i sita. W 1847 roku mieszkańcy wsi zostali zdziesiątkowani przez epidemię cholery.

We wrześniu 1939 roku stacjonował tutaj sztab Armii Kraków, a pod wsią doszło do potyczki z wojskiem niemieckim. W lipcu 1943 roku wieś została wysiedlona, co upamiętnia krzyż i kamień postawione na miejscu zbiórki wypędzonych mieszkańców^[9].