DVB-NIP

DVB NIP (pełna nazwa: DVB Native IP) – jest to standard opracowany przez konsorcjum DVB, który umożliwia nadawanie telewizyjne i dystrybucje treści bezpośrednio w formacie IP, zamiast tradycyjnego strumienia MPEG-TS. Powstał jako odpowiedź na rosnącą dominacje usług steamingowych i potrzebę integracji klasycznego broadcastu z technologiami internetowymi. Standard pozwala dostarczyć kanały i usługi multimedialne bezpośrednio do urządzeń IP - takich jak smartfony, tablety czy dekodery IPTV - umożliwiając konwergencje nadawania i internetu w jednym, natywnym IP systemie^[1].

Nowe możliwości

DVB NIP powstał jako odpowiedź na zmieniający się sposób konsumpcji mediów - coraz więcej treści ogląda się przez internet i na urządzeniach mobilnych. Dotychczasowe standardy DVB opierały się na strumieniu MPEG-TS, który nie był dostosowany do natywnej dystrybucji IP. Rosła więc potrzeba stworzenia systemu broadcastowego, który mógłby bezpośrednio dostarczać treści w formacie IP i współpracować z usługami OTT, sieciami szerokopasmowymi oraz urządzeniami IP. Aby przystosować nowy standard do istniejących już rozwiązań DVB, wykorzystuje opcjonalny tryb wstecznej kompatybilności obejmujący wieloprotokołową enkapsulacje (DVB-MPE) do przesyłania pakietów IP w strumieniu MPEG-2^[2].

Architektura

Architektura DVB NIP została zaprojektowana tak, aby umożliwić natywną transmisje danych IP w środowisku nadawczym (broadcast), eliminując potrzebę stosowania klasycznego strumienia MPEG-TS.

Warstwy systemu DVB NIP:

• Do opisu usług, metadanych i katalogów kanałów używany jest standard DVB-I, co pozwala aby urządzenia działające w sieci IP mogły automatycznie wykrywać dostępne kanały i programy
• Kodowanie audio/video oraz format dostarczania mediów bazuje na standardach DVB-AVC + DVB-DASH, czyli tych samych, które są wykorzystywane przy streamingu oraz OTT
• Do przesyłania danych IP - multicast lub unicast - wykorzystywany jest standard DVB-MABR^[3]
• Na warstwie łącza danych pakiety IP (lub segmenty mediów DASH) są enkapsulowane przy pomocy protokołu DVB-GSE (ang. Generic Stream Encapsulation), który pozwala przesyłać pakiety IP nad tradycyjna warstwą fizyczną DVB-S2X / DVB-T2^[4]
• Alternatywnie, w trybie kompatybilności wstecznej możliwe jest użycie starszego standardu DVB-MPE, by przenieść pakiety IP w istniejącym strumieniu MPEG-TS co ułatwia migracje z poprzednich sieci DVB
• Na warstwie fizycznej transmisja realizowana jest przez standardy nadawcze takie jak DVB-S2X (satelita) lub DVB-T2 (naziemna) - co pozwala wykorzystać istniejąca infrastrukture