Daimonion

Daimonion (gr. δαιμονιον zdrobnienie od δαίμων, daimōn "Bóg; bóstwo; demon") – w filozofii starożytnej – głos bóstwa, sumienie, ostrzegawczy głos wewnętrzny. Jego działanie sprowadzało się wyłącznie do odradzania czynienia złych rzeczy i podejmowania błędnych decyzji, nigdy natomiast nie doradzał ani nie sugerował niczego.

Ten artykuł dotyczy starożytnego pojęcia filozoficznego. Zobacz też: Daimonion (ujednoznacznienie).

Dla Sokratesa, daimonion był rodzajem wewnętrznego głosu-wyroczni, będącego zarazem boskim objawieniem, wykraczającym poza granice tego co jest ludzkie. Daimonion nie objawiał jednak prawd filozoficznych, lecz mówił o sferze działania w życiu. Jedną z rzeczy jaką przyniósł Sokratesowi daimonion był zakaz czynnego zajmowania się życiem politycznym.^[1]

Obecność w kulturze

Daimonion pojawia się w powieści Ludzie bezdomni Stefana Żeromskiego i skojarzony jest z postacią inżyniera Korzeckiego.