Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
David Wright (baseballista)
amerykański baseballista Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
David Allen Wright (ur. 20 grudnia 1982) – amerykański baseballista, który występował na pozycji trzeciobazowego w New York Mets. Od 2013 kapitan tego zespołu. Siedmiokrotny uczestnik Meczu Gwiazd, dwukrotny zdobywca Złotej Rękawicy, dwukrotny zdobywca Silver Slugger Award. Rekordzista klubowy między innymi pod względem liczby uderzeń i RBI. Nosi przydomek Captain America.
Remove ads
Minor League Baseball
Po ukończeniu szkoły średniej w 2000, otrzymał ofertę stypendium z Georgia Tech, jednak po wyborze w pierwszej rundzie draftu w czerwcu 2001 z numerem 38. przez New York Mets, zdecydował się podpisać kontrakt z organizacją tego klubu[1]. Zawodową karierę rozpoczął od występów w Kingsport Mets (poziom Rookie). Następnie w 2002 grał w Capital City Bombers (Class A), a w 2003 St. Lucie Mets (Class A Advanced)[2].
Na początku 2004 został zaproszony do zespołu New York Mets na występy w spring training, jednak po jego zakończeniu został odesłany do Binghamton Mets (Double A), w którym rozegrał 60 meczów i uzyskał średnią 0,363, zdobył 10 home runów i zaliczył 40 RBI. W czerwcu został przesunięty do zespołu Norfolk Tides (Triple A), gdzie w 31 spotkaniach osiągnął średnią 0,298[1][2].
Remove ads
Major League Baseball
Podsumowanie
Perspektywa
New York Mets
21 lipca 2004 otrzymał powołanie do 40-osobowego składu New York Mets i tego samego dnia zadebiutował w Major League Baseball na trzeciej bazie w meczu przeciwko Montreal Expos na Shea Stadium[3]. Dzień później w spotkaniu z Expos zaliczył pierwsze uderzenie (double) w MLB[4]. 26 lipca 2004 w meczu z Expos rozegranym na Stadionie Olimpijskim w Montrealu zdobył pierwszego home runa w MLB[1]. Pierwszy sezon w MLB zakończył ze średnią 0,299, ponadto zdobył 14 home runów i zaliczył 40 RBI[3].
W lipcu 2006 otrzymał najwięcej głosów spośród trzeciobazowych od kibiców wybierających zawodników do Meczu Gwiazd, który odbył się 11 lipca 2006. W swoim pierwszym podejściu w All-Star Game zdobył home runa w drugiej połowie drugiej zmiany po narzucie Kenny'ego Rogersa, dając prowadzenie NL All-Star Team 1–0. Dzień wcześniej wystąpił w Home Run Derby, gdzie przegrał w rundzie finałowej z Ryanem Howardem z Philadelphia Phillies[1]. 6 sierpnia 2006 podpisał nowy, sześcioletni kontrakt wart 55 milionów dolarów[5] W tym samym roku po raz pierwszy wystąpił w play off. Mets dotarli do National League Championship Series, w których ulegli St. Louis Cardinals 3–4[1]. W listopadzie 2006 wziął udział w MLB Japan All-Star Series, serii meczów między zespołami gwiazd z MLB i NPB[6].
10 lipca 2007 po raz drugi z rzędu wyszedł w wyjściowym składzie NL All-Star Team[1]. W sezonie 2007 został uznany najlepszym obrońcą spośród trzeciobazowych i zdobył pierwszą w karierze Złotą Rękawicę. Ponadto uzyskał średnią 0,325, zaliczył 107 RBI, zdobył 30 home runów, skradł 34 bazy i został trzecim w historii klubu zawodnikiem, który wstąpił do Klubu 30–30[1][3]. Otrzymał również nagrodę Silver Slugger Award, a w głosowaniu do nagrody MVP National League zajął 4. miejsce[1]. W 2008 wystąpił jako rezerwowy w swoim trzecim Meczu Gwiazd i po raz drugi z rzędu został nagrodzony Złotą Rękawicą i Silver Slugger Award[1].
13 kwietnia 2009 w meczu przeciwko San Diego Padres, został pierwszym baseballistą New York Mets, który zdobył home runa na nowo wybudowanym stadionie Citi Field[7]. W lipcu 2009 po raz czwarty z rzędu zagrał w All-Star Game i po raz trzeci w wyjściowym składzie[3]. 15 sierpnia 2009 w spotkaniu z San Francisco Giants został uderzony piłką w głowę po narzucie Matta Caina, po czym zmuszony był pauzować przez dwa tygodnie[8].
5 kwietnia 2010 w meczu otwarcia z Florida Marlins na Citi Field zdobył home runa w pierwszym podejściu[9]. 27 kwietnia 2010 w spotkaniu z Los Angeles Dodgers został najmłodszym zawodnikiem w historii klubu, który osiągnął pułap 1000 uderzeń[10]. W czerwcu 2010 osiągnął średnią 0,404, zdobył 6 home runów, zaliczył 29 RBI i został wybrany najlepszym baseballistą miesiąca[3]. 13 lipca 2010 po raz piąty z rzędu wystąpił w Meczu Gwiazd i po raz czwarty w wyjściowym składzie[3]. W maju 2011 doznał kontuzji pleców, co wykluczyło go z gry na dwa miesiące[1][11].
25 kwietnia 2012 w meczu przeciwko Miami Marlins na Citi Field ustanowił klubowy rekord zaliczając 735. RBI i wyprzedził w tej klasyfikacji Darryla Strawberry'ego[12]. W lipcu 2012 zajął 2. miejsce w głosowaniu kibiców do wyjściowego składu NL All-Star Team za Pablo Sandovalem z San Francisco Giants[13]. 24 sierpnia 2012 w spotkaniu z Houston Astros zdobył 200. home runa w MLB[14], zaś 26 września 2012 w meczu przeciwko Pittsburgh Pirates pobił klubowy rekord należący do Eda Kranepoola, zaliczając 1419. uderzenie[15]. W głosowaniu na najbardziej wartościowego zawodnika zajął 6. miejsce[3]. W listopadzie 2012 podpisał nowy, ośmioletni kontrakt wart 138 milionów dolarów; to najwyższy kontrakt w historii klubu[16].
Przed rozpoczęciem sezonu 2013 został czwartym w historii klubu (po Johnie Franco, Garym Carterze i Keicie Hernandezie) kapitanem zespołu[1]. W czerwcu 2013 został wyznaczony na kapitana National League na lipcowe Home Run Derby[17], a po występie w Meczu Gwiazd został czwartym zawodnikiem New York Mets, który zaliczył przynajmniej siedem występów w All-Star Game[18]. 20 września 2012 w meczu przeciwko Philadelphia Phillies zdobył 221. home runa i przesunął się w klubowej klasyfikacji wszech czasów na 2. miejsce, wyprzedzając Mike'a Piazzę[19].
14 kwietnia 2015 w spotkaniu z Phillies doznał kontuzji kolana przy próbie kradzieży drugiej bazy[20]. Podczas rehabilitacji zdiagnozowano u niego również zwężenie kanału kręgowego. 10 sierpnia 2015 rozpoczął występy w St. Lucie Mets[21], a do 40-osobowego składu New York Mets powrócił dwa tygodnie później[22]. W tym samym roku zagrał w pięciu meczach World Series, w których Mets przegrali z Kansas City Royals 1–4[3].
21 maja 2016 w meczu z Milwaukee Brewers na Citi Field przy stanie 4–4 i wszystkich bazach zajętych, zaliczył zwycięskie RBI single[23]. 16 czerwca 2016 z powodu dyskopatii szyjnej zmuszony był przejść operację[24], co wykluczyło go z gry do końca sezonu 2017[25][26].
Po raz ostatni zagrał 29 września 2018 w meczu przeciwko Miami Marlins[27].
Remove ads
World Baseball Classic
W 2009 był w składzie reprezentacji Stanów Zjednoczonych na turnieju World Baseball Classic[28]. 17 marca w meczu z Portoryko zaliczył walk-off hit w drugiej połowie dziewiątej zmiany, co dało awans Amerykanom do dalszej części turnieju[29].
Po raz drugi w World Baseball Classic wystąpił w 2013 roku[30]. W wygranym przez USA 6–2 meczu grupowym z reprezentacją Włoch, zdobył grand slama[31], a w spotkaniu drugiej rundy przeciwko Portoryko zaliczył 5 RBI, po czym zyskał przydomek Captain America[32].
Działalność charytatywna
W 2005 roku założył fundację David Wright Foundation, której początkowo celem było wspieranie osób ze stwardnieniem rozsianym[33]. Inauguracyjna impreza fundacji miała miejsce w 16 grudnia 2005 w klubie członków New York Stock Exchange[34]. W późniejszym okresie fundacja rozszerzyła zakres udzielanej pomocy, między innymi również dla dzieci, wspierając edukację i poprawę jakości ich życia[33].
Rekordy klubowe
Stan na koniec sezonu 2016[35]
Nagrody i wyróżnienia
| Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
| 7× All-Star | 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2012, 2013 | [36] |
| 2× Gold Glove Award | 2007, 2008 | [37] |
| 2× Silver Slugger Award | 2007, 2008 | [38] |
| 30–30 club | 2007 | [39] |
| # 5 zastrzeżony przez Mets | 2025 | [40] |
Statystyki
Podsumowanie
Perspektywa
Sezon zasadniczy[3]
Postseason[3]
Remove ads
Przypisy
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads