Dušan Simović

Dušan Simović (cyr. Душан Симовић, ur. 11 września 1882 w Kragujevacu, zm. 26 sierpnia 1962 w Belgradzie^[1]) – jugosłowiański wojskowy, polityk, dziennikarz i mąż stanu narodowości serbskiej, generał armii, dowódca sił powietrznych (1936–1938), szef Sztabu Generalnego (1938–1940), po dołączeniu Jugosławii do Osi dokonał puczu i mianował się premierem decydując się na sojusz z aliantami, co sprowokowało inwazję na kraj. Po klęsce obrony stanął na czele rządu na uchodźctwie w Londynie. Uczestnik I i II wojny bałkańskiej oraz I i II wojny światowej.

Dušan Simović

Dušan Simović w gabinecie, 3 sierpnia 1941 roku
Data i miejsce urodzenia	11 września 1882 Kragujevac, Królestwo Serbii
Data i miejsce śmierci	26 sierpnia 1962 Belgrad, Jugosławia
Premier Jugosławii
Okres	od 27 marca 1941 do 12 stycznia 1942
Poprzednik	Dragiša Cvetković
Następca	Slobodan Jovanović

Dušan Simović 7 kwietnia 1941 roku
generał armii
Data i miejsce urodzenia	11 września 1882 Kragujevac, Królestwo Serbii
Data i miejsce śmierci	26 sierpnia 1962 Belgrad, Jugosławia
Przebieg służby
Lata służby	1900–1943
Siły zbrojne	Królewska Armia Serbii Królewska Armia Jugosławii
Formacja	Królewskie Siły Powietrzne Jugosławii
Stanowiska	dowódca sił powietrznych szef Sztabu Generalnego
Główne wojny i bitwy	I wojna bałkańska, II wojna bałkańska, I wojna światowa: kampania serbska pucz jugosłowiański II wojna światowa: kampania bałkańska

Życiorys

Był uczestnikiem wojen bałkańskich oraz I wojny światowej. Od 1936 do 1938 stał na czele jugosłowiańskich sił powietrznych, a następnie objął obowiązki szefa Sztabu Generalnego (1938-1940). Był zwolennikiem zawarcia ze Związkiem Radzieckim paktu o przyjaźni i pomocy^[2]. 27 marca 1941, dwa dni po przystąpieniu Jugosławii do Paktu Trzech, dokonał wojskowego zamachu stanu, zważywszy że już obietnicę przyłączenia Jugosławii do wspomnianego paktu uznano za skandal^[2]. Obalił prohitlerowski reżim Cvetkovicia i objął stanowisko premiera^[3], co spowodowało, że reżim III Rzeszy zadecydował o zbrojnym ataku i podboju Jugosławii^[4][5][6]. Po kapitulacji armii jugosłowiańskiej, 17 kwietnia 1941 udał się na emigrację do Londynu.

Na uchodźstwie był premierem do 1942. W 1945 wrócił do Jugosławii, gdzie prowadził działalność publicystyczną^[6].