Edmund Woodstock

Edmund Woodstock (ur. 5 sierpnia 1301 w Woodstock w hrabstwie Oxfordshire, zm. 19 marca 1330 w Winchesterze) – książę angielski z dynastii Plantagenetów, młodszy syn króla Edwarda I i Małgorzaty, córki króla Francji Filipa III Śmiałego. Przyrodni brat króla Edwarda II.

Edmund Woodstock

Herb Edmunda, hrabiego Kentu
Hrabia Kentu
Okres	od 1321 do 1330
Następca	Edmund Plantagenet, 2. hrabia Kentu
Dane biograficzne
Dynastia	Plantageneci
Data i miejsce urodzenia	5 sierpnia 1301 Woodstock
Data i miejsce śmierci	19 marca 1330 Winchester
Ojciec	Edward I
Matka	Małgorzata
Małżeństwo	Margaret Wake od 1325
Dzieci	Edmund, Małgorzata, Joanna, Jan

5 sierpnia 1320 Edmund otrzymał tytuł barona Woodstock i zasiadł w Parlamencie. 28 lipca 1321 otrzymał tytuł hrabiego Kentu. W tym samym roku został również konstablem zamku Dover i lordem strażnikiem Pięciu Portów. Urząd ten sprawował do 1323. Rok później został królewskim namiestnikiem w Akwitanii, której musiał bronić przed francuską inwazją. Dowodził obroną La Reole, a po kapitulacji zamku pozostał we Francji w niewoli. Tam nawiązał kontakty ze zbuntowanym przeciwko królowi Rogerem Mortimerem, który był również kochankiem królowej Izabeli^[1]. W odpowiedzi Edward II skonfiskował posiadłości brata.

W 1326 Edmund towarzyszył Mortimerowi i Izabeli w ich inwazji na Anglię. W 1327 dostał po zarząd dobra ściętego hrabiego Arundel, aczkolwiek nie otrzymał formalnie tytułu hrabiowskiego. W późniejszych latach Edmund przeszedł do szeregów opozycji przeciwko Mortimerowi. W 1330 został oskarżony o zdradę i próbę osadzenia na tronie Edwarda II, o którym krążyły pogłoski, że nadal żyje. Specjalnie na tę okazję ustanowiony sąd skazał Edmunda na śmierć^[2].

Mortimer nie przejął się tym i 19 marca 1330 miała się odbyć egzekucja. Pojawiły się jednak problemy, gdyż ani kat ani jego pomocnicy nie chcieli wykonać wyroku. W końcu egzekucji dokonał pospolity przestępca, który w zamian za to miał otrzymać ułaskawienie^[3]. Edmundowi odcięto głowę czterema ciosami topora. Pogrzeb księcia odbył się 31 marca w kościele dominikanów w Winchesterze.

Egzekucja Edmunda okazała się początkiem końca władcy Mortimera. W październiku 1330 król Edward III pojmał wszechwładnego lorda i doprowadził do jego egzekucji^[4]. Dzieci Edmunda pozostały członkami dworu królewskiego.

Między październikiem a grudniem 1325 Edmund poślubił Margaret Wake, 3. baronową Wake (ok. 1297 – 29 września 1349), córkę Johna Wake, 1. barona Wake, i Joan de Fenes, córki Williama de Fiennesa, barona Tingry. Edmund i Margaret mieli razem dwóch synów i dwie córki:

• Edmund (1326 – przed 5 października 1331), 2. hrabia Kentu
• Małgorzata (1327 – 1352), żona Arnolda-Amalryka VIII d’Albret, wicehrabiego de Tartas, nie miała dzieci
• Joanna z Kentu (29 września 1328 – 7 sierpnia 1385), 3. hrabina Kentu, żona Thomasa Hollanda, 1. hrabiego Kentu, i Edwarda Woodstocka, księcia Walii
• Jan (7 kwietnia 1330 – 26 grudnia 1352), 3. hrabia Kentu