Elektroda kalomelowa

Elektroda kalomelowa – półogniwo, elektroda drugiego rodzaju, którą stanowi rtęć stykająca się z chlorkiem rtęci(I) (kalomelem). W celu zabezpieczenia elektrody przed obecnością Hg²⁺, do sporządzenia jej nie używa się czystego kalomelu, lecz pasty kalomelowej zawierającej niewielkie ilości rozdrobnionej rtęci w roztworze chlorku potasu (KCl)^[1].

Schemat elektrody kalomelowej

Schematycznie tę elektrodę można przedstawić następująco^[2]:

Hg | Hg₂Cl_2(s) | KCl_(nas.)      E = 0,244 V (25 °C)

Reakcja elektrodowa^[2]:

Hg₂Cl₂ + 2e⁻ ⇌ 2Hg + 2Cl⁻

wskazuje, że potencjał takiego półogniwa zależy od stężenia jonów chlorkowych. Stosując nasycony roztwór jonów Cl⁻ (np. KCl), uzyskuje się półogniwo o stałym potencjale, który w określonej temperaturze wynosi^[2]:

• 0,257 V (0 °C),
• 0,244 V (25 °C)^[3],
• 0,223 V (50 °C).

Elektroda kalomelowa jest często stosowana w praktyce laboratoryjnej jako półogniwo odniesienia do pomiaru potencjału innych półogniw, zamiast niewygodnej w użyciu elektrody wodorowej.