Elektroniczne przetwarzanie danych

W U.S. Census Bureau Herman Hollerith opracował system tabulacji wykorzystujący karty perforowane (karty Holleritha), dziurkarkę, tabulator i sorter^[2]. System ten wykorzystano do przetwarzania danych ze spisu ludności USA z 1890 roku^[3]. Firma Holleritha przekształciła się później w IBM, a technologia kart perforowanych dominowała w informatyce do lat 50. XX wieku^[4].

Pierwszy komercyjny komputer biznesowy, „Lyons Electronic Office” (LEO), został opracowany w Wielkiej Brytanii w 1951 roku przez J. Lyons and Co.^[5]. LEO był rozwijany i szeroko stosowany w latach 60. i 70. XX wieku. Firma Lyons połączyła się z English Electric, tworząc International Computers Limited^[6].

Pod koniec lat 50. producenci kart perforowanych, tacy jak IBM, oferowali już różne modele komputerów^[7]. Wysokie koszty sprzętu i niska szybkość przetwarzania wymuszały efektywne wykorzystanie zasobów, co doprowadziło do problemu pluskwy milenijnej. Przechowywanie danych ewoluowało od taśm perforowanych i magnetycznych do dysków twardych, które zaczęły być stosowane w 1957 roku^[8].

Komputery ewoluowały od systemów projektowanych na zamówienie do masowej produkcji. Intel Pentium i inne układy scalone stały się standardem. Microsoft i IBM odegrały kluczową rolę w standaryzacji informatyki, co umożliwiło rozwój oprogramowania.

Dostępne są gotowe pakiety, takie jak Microsoft Office czy IBM Lotus, a także specjalistyczne programy do zarządzania finansami i relacjami z klientami. Relacyjne bazy danych usprawniły przechowywanie informacji, a systemy mainframe i PC umożliwiają wymianę danych w czasie rzeczywistym.

Z jednej strony nadal istnieją specjaliści zajmujący się tworzeniem oprogramowania, z drugiej – zwykli użytkownicy korzystają z arkuszy kalkulacyjnych i baz danych, często bez znajomości testowania oprogramowania^[8].

Szybkie fakty

Elektroniczne przetwarzanie danych

Historia

Przypisy

Wikiwand - on