Emmanuel Macron

Emmanuel Jean-Michel Frédéric Macron^ⓘ (wym. [e m a nɥɛ l m a k ʁ ɔ̃]]; ur. 21 grudnia 1977 w Amiens^[1]) – francuski polityk, urzędnik państwowy i bankowiec. Minister gospodarki, przemysłu i cyfryzacji w latach 2014–2016, od 2017 prezydent Republiki Francuskiej i z urzędu współksiążę Andory.

Szybkie fakty Pełne imię i nazwisko, Data i miejsce urodzenia ...

Wykształcenie

Kształcił się w jezuickim liceum w Amiens, następnie w paryskiej szkole średniej Lycée Henri-IV^[2]. Uzyskał dyplom DEA z zakresu filozofii na Université de Paris X, został także absolwentem Instytutu Nauk Politycznych w Paryżu oraz École nationale d’administration^[1]. W latach 1999–2001 był asystentem filozofa Paula Ricœura^[2] i współpracował przy wydaniu jego książki La Mémoire, l’histoire, l’oubli. Przez dziesięć lat uczył się gry na fortepianie^[3].

Działalność zawodowa i polityczna do 2017

Po ukończeniu studiów został członkiem korpusu inspektorów finansowych w ramach Inspection générale des finances, państwowej służby zajmującej się audytem i kontrolą^[1]. Od 2006 do 2009 był członkiem Partii Socjalistycznej^[4]. W 2007 został zastępcą referenta komisji kierowanej przez Jacques’a Attali i zajmującej się kwestią wzrostu gospodarczego Francji^[2]. W 2008 przeszedł do pracy w bankowości inwestycyjnej w (kontrolowanym przez rodzinę Rothschildów) Rothschild & Cie Banque, gdzie był zatrudniony do 2012^[1]. Zajmował się w szczególności zakupem przez szwajcarskie przedsiębiorstwo Nestlé filii koncernu Pfizer o wartości ponad 9 miliardów euro^[5].

W latach 2012–2014 pełnił funkcję zastępcy sekretarza generalnego Pałacu Elizejskiego w administracji prezydenta François Hollande’a^[5]. 26 sierpnia 2014 objął stanowisko ministra gospodarki, przemysłu i cyfryzacji w rządzie Manuela Vallsa, zastępując Arnauda Montebourga^[6]. W trakcie urzędowania popadł w spory z działaczami związków zawodowych^[7]. Jednocześnie zyskał osobistą popularność, zaczął być uwzględniany w sondażach przeprowadzanych na potrzeby wyborów prezydenckich w 2017. W kwietniu 2016 założył własny ruch polityczny pod nazwą En Marche!, pozycjonując go jako ugrupowanie niebędące ani lewicą, ani prawicą^[8]. Jego polityczne zaangażowanie zostało w lipcu tegoż roku publicznie skrytykowane przez prezydenta^[9]. 30 sierpnia Emmanuel Macron odszedł z urzędu ministra^[7]

Wybory i prezydentura

Wraz z odejściem z rządu zadeklarował start w wyborach prezydenckich w 2017 jako kandydat niezależny, odmawiając udziału w prawyborach zorganizowanych przez socjalistów, w których ostatecznie zwyciężył Benoît Hamon^[10]. Poparcie dla jego kandydatury wyrazili politycy z różnych stron sceny politycznej, między innymi François Bayrou, Daniel Cohn-Bendit, Bertrand Delanoë, Bernard Kouchner, Dominique Perben^[11] i Manuel Valls^[12].

W pierwszej turze wyborów 23 kwietnia 2017 otrzymał 8,7 miliona głosów (24,01%), zajmując 1. miejsce spośród 11 pretendentów^[13]. Przeszedł do drugiej tury razem z eurosceptyczną kandydatką Marine Le Pen z Frontu Narodowego, która uzyskała poparcie na poziomie 21,30%^[13]. Bezpośrednio po ogłoszeniu sondażowych wyników głosowania poparcie dla niego zadeklarowali François Fillon (zajął 3. miejsce) oraz Benoît Hamon (zajął 5. miejsce)^[14]. W drugiej turze wyborów 7 maja 2017 otrzymał 20,7 miliona głosów (66,10%), wygrywając tym samym wybory^[15] i stając się najmłodszą osobą wybraną na ten urząd^[16]. Dzień po wyborach ustąpił z funkcji przewodniczącego swojego ugrupowania^[17].

14 maja 2017 Emmanuel Macron został zaprzysiężony na prezydenta Republiki Francuskiej^[18]. Następnego dnia powołał na urząd premiera Édouarda Philippe’a z partii Republikanie^[19], a także udał się z pierwszą wizytą zagraniczną do Berlina, gdzie spotkał się z kanclerz Niemiec Angelą Merkel^[20]^[21]. W lipcu 2020 na nowego premiera wyznaczył Jeana Castex^[22].

W marcu 2022 Emmanuel Macron oficjalnie ogłosił, że będzie ubiegał się o reelekcję w kwietniowych wyborach prezydenckich^[23]. W pierwszej turze wyborów z 10 kwietnia 2022 otrzymał 9,8 miliona głosów (27,85%), zajmując 1. miejsce spośród 12 kandydatów^[24]. Przeszedł do drugiej tury, w której jego konkurentką została ponownie Marine Le Pen (która uzyskała poparcie na poziomie 23,15%)^[24]. Spośród innych kandydatów poparcie dla niego zadeklarowali Valérie Pécresse, Yannick Jadot i Anne Hidalgo^[25]. W drugiej turze wyborów z 24 kwietnia 2022 Emmanuel Macron został większością głosów wybrany na drugą kadencję, otrzymując 18,8 miliona głosów (58,54%)^[26]. 7 maja 2022 został zaprzysiężony na drugą kadencję^[27]. W jej trakcie powoływał kolejnych premierów: Élisabeth Borne^[28] i Gabriela Attala^[29].

We wrześniu 2022 prezydenckie ugrupowanie LREM zmieniło nazwę na Renaissance, a Emmanuel Macron został jego honorowym przewodniczącym^[30]. 9 czerwca 2024, po podaniu sondażowych wyników wyborów europejskich wskazujących na słaby wynik jego formacji, ogłosił rozwiązanie Zgromadzenia Narodowego i zarządzenie przedterminowych wyborów parlamentarnych^[31] (na 30 czerwca i 7 lipca). Najwięcej mandatów poselskich zdobyła koalicja lewicy, jednak żadne ze środowisk politycznych nie uzyskało większości w niższej izbie parlamentu. Emmanuel Macron odmówił powołania na premiera paryskiej urzędniczki Lucie Castets, której nominacji domagała się lewica^[32]. Ostatecznie funkcję tę we wrześniu 2024 powierzył należącemu do Republikanów Michelowi Barnierowi^[33]. Po upadku jego rządu w grudniu 2024 nominował na premiera François Bayrou^[34].

Życiorys

Wykształcenie

Działalność zawodowa i polityczna do 2017

Wybory i prezydentura

Życie prywatne

Publikacje

Odznaczenia i wyróżnienia

Przypisy

Wikiwand - on