Epidemia dżumy na Malcie (1623)

Epidemia dżumy na Malcie w 1623 – niewielka epidemia dżumy (malt. pesta) na wyspie Malcie, będącej wówczas pod rządami zakonu św. Jana. Było to prawdopodobnie spowodowane zakażonymi materiałami z poprzedniej epidemii w latach 1592–1593. Udało się ją szybko powstrzymać po spowodowaniu 40–45 zgonów.

Epidemia dżumy na Malcie 1623

Choroba	Dżuma
Wirus	Yersinia pestis
Lokalizacja	Malta
Pierwsze wystąpienie
Data wystąpienia
Potwierdzone przypadki
Ofiary śmiertelne	40–45

Tło

W momencie wybuchu epidemii Malta była rządzona przez Zakon św. Jana. Między 1592 a 1593 epidemia dżumy zabiła na wyspie około 3000 osób^[1].

Wybuch

Pierwsze przypadki dżumy w tej epidemii wykryto w stolicy Valletcie^[1] wśród członków rodziny Paulusa Emiliusa Ramadusa, strażnika portu^[2]. Podejrzewa się, że ten ostatni z racji obowiązków służbowych zajmował się odpadami pochodzącymi z epidemii z lat 1592–1593, które mogły być zainfekowane, powodując wybuch epidemii w 1623^[1]. Choroba rozprzestrzeniła się następnie na kilka innych gospodarstw domowych^[2].

Środki ograniczające

Lazzaretto na wyspie Manoela (dawniej Bishop's Island), stacja kwarantanny założona w 1643 na miejscu, w którym izolowano pacjentów podczas dżumy w 1623

W 1623 władze sanitarne zastosowały rygorystyczne środki, które skutecznie powstrzymały rozprzestrzenianie się choroby. Komisarze ds. sanitarnych izolowali zarażone osoby oraz tych, którzy mieli z nimi kontakt, na Bishop's Island w porcie Marsamxett. Domy zarażonych osób były strzeżone i wprowadzono ograniczenia w przemieszczaniu się między Vallettą a resztą wyspy. Zgromadzenia były zabronione, a inne środki ograniczające obejmowały zakaz noszenia peleryn, które, jak sądzono, ułatwiały kontakt między ludźmi^[1].

Wpływ na społeczeństwo

Wybuch spowodował śmierć 40^[1] lub 45^[2] osób.

Zobacz także

• Epidemie dżumy na Malcie