Erna Solberg

W 1986 ukończyła socjologię, nauki polityczne, statystykę i ekonomię na Uniwersytecie w Bergen^[1].

W latach 1979–1980 była członkinią Rady Narodowej ds. Szkolnictwa Średniego. W latach 1979–1983 wchodziła w skład rady ds. szkolnictwa w Bergen. Od 1986 do 1988 była członkinią senatu Uniwersytetu w Bergen, a w latach 1997–1989 członkinią komisji edukacyjnej w tym mieście^[1].

W 1989 została po raz pierwszy wybrana w skład Stortingu z ramienia Høyre, reprezentując okręg Hordaland. W wyborach w 1993, 1997, 2001, 2005 oraz 2009 odnawiała mandat deputowanej. Od 1993 do 1994 pełniła funkcję przewodniczącej Narodowego Stowarzyszenia Konserwatywnych Kobiet. W latach 1994–1998 była odpowiedzialna za sprawy kobiet w Partii Konserwatywnej^[1].

W 2001 została ministrem samorządu terytorialnego i rozwoju regionalnego w gabinecie Kjella Magne Bondevika. Przez twardą politykę, jaką prowadziła w swoim resorcie, zyskała w mediach przydomek „Żelaznej Erny” („Jern-Erna”)^[2]. Urząd ministra zajmowała do 2005^[1].

W latach 1995–2002 pełniła funkcję wiceprzewodniczącej Partii Konserwatywnej, a w 2004 została jej przewodniczącą, zastępując na stanowisku Jana Petersena^[1]. W 2013 konserwatyści zajęli drugie miejsce w wyborach (Erna Solberg ponownie została wybrana do Stortingu), ustępując Partii Pracy. Koalicja skupiona wokół tej ostatniej utraciła większość parlamentarną. 16 października 2013 objęła urząd premiera Norwegii, stając na czele koalicji z Partią Postępu, którą wsparły również partie liberalna i chrześcijańska.

W wyborach w 2017 ponownie uzyskała mandat deputowanej, a wspierająca ją centroprawicowa koalicja utrzymała większość w Stortingu^[3]. W styczniu 2018 do rządu dołączyli przedstawiciele liberałów^[4], a w styczniu 2019 funkcje ministerialne objęli też przedstawiciele chadeków^[5]. W styczniu 2020 z gabinetu odeszli przedstawiciele Partii Postępu, która negowała m.in. politykę rządu dotyczącą imigrantów^[6].

W 2021 wybrana na kolejną kadencję do Stortingu, ugrupowania centroprawicowe utraciły wówczas większość w parlamencie^[7]. 14 października tegoż roku na funkcji premiera zastąpił ją Jonas Gahr Støre. W 2025 ponownie zdobyła mandat deputowanej^[8].

Życiorys

Odznaczenia

Przypisy

Wikiwand - on