Eternit

Eternit (z łac. aeternum – wieczność), azbestocement – azbestowo-cementowy materiał budowlany^[1], opracowany przez austriackiego wynalazcę Ludwiga Hatscheka(inne języki)^[2].

Budynek gospodarczy pokryty eternitem

Falista płyta cementowo-azbestowa: widoczna włóknista struktura

Rura odpływowa wykonana z eternitu

Charakterystyka

Azbestocement wykonuje się z cementu portlandzkiego oraz włókien azbestowych o długości 0,7-5,5 mm (azbest stanowi 12-16% eternitu), które miesza się z wodą i formuje w dość cienkie płyty i płytki^[3]. Płyty i płytki eternitowe bywają prasowane^[3].

Pierwotnie słowo eternit było nazwą handlową, która z czasem stała się nazwą potoczną^{[potrzebny przypis]}. Z eternitu wykonywano płyty pokryciowe – elewacyjne i dachowe – oraz rury. Jest to materiał ogniotrwały, odporny na warunki atmosferyczne oraz działanie wody i ścieków, a jednocześnie wytrzymały mechanicznie, nawet w wyrobach o ściankach niewielkiej grubości, przez co był również relatywnie lekki i dość tani. Stosowany od początku XX wieku^[4].

Ze względu na stwierdzoną szkodliwość włókien azbestu odkładających się w płucach^[5], wyroby z eternitu zostały wycofane z produkcji i nie wykorzystuje się już w budownictwie^[3]. Stosowanie azbestocementu zostało zakazane w większości rozwiniętych państw świata, a istniejące pokrycia eternitowe są usuwane^[4][6].

Po około 20–50 latach od zamontowania, pod wpływem działań środowiskowych, materiał zaczyna ulegać erozji^[7]. Stosowany w Polsce eternit zawiera małe ilości azbestu, a nieuszkodzone pokrycia eternitowe na budynkach są stosunkowo bezpieczne^[8][6].

Wg polskiego prawodawstwa, demontażem elementów, transportem i składowaniem wyrobów zawierających azbest mogą zajmować się firmy posiadające uprawnienia do tego. Gruz eternitowy jest traktowany jako materiał niebezpieczny, musi być składowany w wyznaczonych do tego miejscach^[9][10].