Eugeniusz Kulik

Eugeniusz Henryk Kulik (ur. 19 czerwca 1944 w Katowicach, zm. 13 października 2019) – polski piłkarz występujący na pozycji pomocnika i napastnika, zawodnik Śląska Wrocław, Ruchu Chorzów i BKS Stal Bielsko-Biała, trener i działacz piłkarski. Mistrz Polski z Ruchem.

Eugeniusz Kulik

Pełne imię i nazwisko	Eugeniusz Henryk Kulik
Data i miejsce urodzenia	19 czerwca 1944 Katowice
Data śmierci	13 października 2019
Pozycja	pomocnik, napastnik
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole Baildon Katowice 1963–1965 Śląsk Wrocław 28 (12) 1965–1968 Ruch Chorzów 20 (1) 1969–1979 BKS Stal Bielsko-Biała
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1975 BKS Stal Bielsko-Biała 1976–1977 BKS Stal Bielsko-Biała 1978–1982 BKS Stal Bielsko-Biała BKS Stal Bielsko-Biała (juniorzy) BKS Stal Bielsko-Biała BBTS Włókniarz Bielsko-Biała Cukrownik Chybie 1999–2000 Pionier Pisarzowice 2001 Koszarawa Żywiec 2002–2016 Beskidzki OZPN (koordynator młodzieży) Drzewiarz Jasienica 2005 LKS Bestwina
Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Kariera piłkarska

Pierwszym klubem Kulika był Baildon Katowice, z którego w 1963 na czas służby wojskowej przeniósł się do drugoligowego Śląska Wrocław i w sezonie 1963/64 wywalczył z nim pierwszy w jego historii awans do ekstraklasy^[1]. W kolejnym sezonie, już w I lidze, w 19 spotkaniach zdobył siedem bramek, jako pierwszy piłkarz Śląska uzyskując hat trick na tym szczeblu ligowym (przeciwko Zawiszy Bydgoszcz)^[2].

W latach 1965–1968 występował w Ruchu Chorzów, najczęściej będąc rezerwowym. Pewne miejsce w pierwszym składzie miał tylko wiosną 1966. W I lidze zagrał w tym zespole 20 razy, zdobył jednego gola. W 1967 chorzowianie zwyciężyli w swojej grupie Pucharu Intertoto. Rok później, w sezonie 1967/68 Kulik wraz z drużyną niebieskich zdobył mistrzostwo Polski, dotarł też do finału Pucharu Polski, w którym Ruch przegrał na Stadionie Śląskim z Górnikiem Zabrze 0:3. Odniesiona w tamtym okresie kontuzja łąkotki spowodowała, że musiał poddać się operacji kolana. Po zakończonym niepowodzeniem zabiegu w Bytomiu Kulikowi groziło przedwczesne zakończenie sportowej kariery. Wyleczyć piłkarza udało się lekarzowi ze szpitala w Bielsku-Białej. Namówił on wówczas pacjenta na grę w BKS Stal Bielsko-Biała^[3]. Zawodnikiem tego klubu Kulik został w 1969.

Z bielskim zespołem awansował w sezonie 1969/70 z ligi okręgowej do III ligi (zostając królem strzelców tych rozgrywek z dorobkiem 28 bramek)^[4], a z niej w 1973 na zaplecze ekstraklasy. W sezonie 1973/74 BKS Stal otarł się o awans do elity, zajmując drugie miejsce w grupie południowej II ligi i przegrywając rywalizację z GKS Tychy. W kolejnych latach bielski zespół również plasował się w czołówce tabeli, lecz w 1978 zaliczył spadek do III ligi. Kulik w tym czasie pozostawał czołowym strzelcem Stali, a piłkarską karierę zakończył w 1976; wznowił ją jeszcze w 1978 w obliczu zagrożenia degradacją drużyny na trzeci poziom.

W ekstraklasie w barwach Śląska i Ruchu wystąpił łącznie 39 razy, zdobył osiem bramek.

Statystyki ligowe

Klub	Sezon	Liga	Liga
			Mecze	Bramki
Śląsk Wrocław	1963/64	II liga	9	5
	1964/65	I liga	19	7
	Ogólnie		28	12
Ruch Chorzów	1965/66	I liga	13	1
	1966/67	I liga	2	0
	1967/68	I liga	5	0
	Ogólnie		20	1
Ogólnie w karierze			48	13

Kariera trenerska

W rundzie jesiennej sezonu 1975/76 Kulik był grającym trenerem drugoligowego BKS Stal, po krótkiej przerwie wrócił na to stanowisko w sezonie 1976/77. Po raz trzeci objął tę posadę w 1978. Jego drużyna w 1981 uzyskała promocję do II ligi, w której Kulik prowadził ją do początku zakończonego spadkiem sezonu 1982/83. Wcześniej, w sezonie 1981/82 bielszczanie zdobyli wicemistrzostwo II ligi, przegrywając o punkt z wchodzącym do ekstraklasy GKS Katowice. W późniejszych latach Kulik jeszcze raz trenował BKS Stal. W 1980 prowadzony przez niego zespół juniorów tego klubu zdobył wicemistrzostwo Polski w tej kategorii wiekowej^[5], ustępując jedynie Polonii Bydgoszcz.

Prócz BKS Stal, Kulik pracował również w innych lokalnych zespołach, m.in. BBTS Włókniarz Bielsko-Biała, Cukrowniku Chybie^[6], Pionierze Pisarzowice (1999–2000, spadek z ligi okręgowej, potem w klasie A)^[7][8], Koszarawę Żywiec (krótko w 2001, IV liga)^[9], Drzewiarza Jasienica (sezon 2002/03, klasa A)^[10] i LKS Bestwina (2005, liga okręgowa)^[11].

Od 2002 do końca 2016 był trenerem koordynatorem do spraw młodzieży w Beskidzkim Okręgowym Związku Piłki Nożnej.

Pozostała działalność

Kulik był członkiem zarządu BKS Stal Bielsko-Biała oraz członkiem honorowym tego klubu. Od 2016 do śmierci był wiceprezesem działającego w ramach Beskidzkiego OZPN Podokręgu Bielsko-Biała^[12]. Prowadził kursokonferencje trenerskie, organizował memoriały dla dzieci i młodzieży, obsługiwał zgrupowania kadr podokręgów dwunastolatków z całego województwa śląskiego. Szukając utalentowanych zawodników odkrył m.in. Grzegorza Więzika, którego na początku lat 80. XX wieku ściągnął do prowadzonego przez siebie trzecioligowego BKS Stal i Macieja Sadloka, którego powoływał do kadry okręgu.

Kulik zmarł w wieku 75 lat^[13].

Sukcesy

Zawodnik

Śląsk Wrocław

• II liga Mistrz i awans do ekstraklasy: 1963/1964

Ruch Chorzów

• I liga Mistrz: 1967/1968
• I liga Trzecie miejsce: 1966/1967
• Puchar Polski Finał: 1967/1968
• Puchar Intertoto Zwycięstwo^[a]: 1967

BKS Stal Bielsko-Biała

• Liga okręgowa: grupa Katowice Król strzelców: 1969/70 (28 goli)
• II liga Wicemistrz^[b]: 1973/1974

Trener

BKS Stal Bielsko-Biała

• II liga Wicemistrzostwo^[c]: 1981/1982
• Mistrzostwa Polski juniorów Wicemistrzostwo: 1980

Uwagi

1. W grupie B5, rozgrywano tylko fazę grupową (12 grup).
2. W grupie południowej, rywalizowano w dwóch grupach.
3. W grupie I, rywalizowano w dwóch grupach.