Eugeniusz Oniegin (poemat)

Eugeniusz Oniegin (ros. Евгений Онегин, do rewolucji Евгеній Онѣгинъ) – poemat dygresyjny autorstwa Aleksandra Puszkina. Puszkin rozpoczął pracę nad tym utworem w 1823 w Kiszyniowie, a ukończył w 1831 roku. Publikował go częściami od 1825 do 1832, a całość wydał w 1833.

Mimo iż poemat powstawał w długim przedziale czasu, odznacza się jednolitością stylową i logiką kompozycji. Składa się z trzech części. Przed wydaniem utworu drukiem autor naruszył nieco jego strukturę: usunął dawny VIII rozdział „Podróż Oniegina”, zmienił numerację, a lukę, która powstała, zapełnił poprzez dołączenie do ośmiu rozdziałów zasadniczych części strof usuniętych; reszta to dodatek pt. „Urywki z podróży Oniegina”. Istniał też rozdział X, który autor spalił. Pozostała tylko część wersów, w dodatku zaszyfrowana.

Poetyka utworu

Strona z manuskryptu

Zobacz multimedia związane z tematem: Eugeniusz Oniegin (poemat)

Zobacz w Wikiźródłach tekst Eugeniusz Oniegin

Narrator autorski ciągle ujawnia swoją obecność licznymi dygresjami. Dotyczą one m.in. jego biografii, oceny bohaterów, miejsc akcji, teatru rosyjskiego czy też gatunków win.

Poemat posiada klasyczną trójczłonową kompozycję, a każdy rozdział jest zamkniętą całością poświęconą jednemu tematowi. Pisany jest czterostopowym jambem tzw. aleksandrynem, który był ulubionym metrum Puszkina. Dominującą cechę utworu stanowi ironia romantyczna, wynikająca z dystansu autora wobec dzieła.

Treść utworu

Tytułowy bohater jest człowiekiem rozczarowanym wielkim światem, w którym nie zaznał ani prawdziwej przyjaźni, ani miłości. Zniechęcony i znudzony życiem wyjeżdża na wieś. Nadal jednak nie może odnaleźć miejsca w świecie: nie umie nawiązać kontaktu z sąsiadami i odtrąca szczerą miłość Tatiany. Gdy pojawia się powracający ze studiów w Niemczech poeta Leński, Oniegin wyśmiewa jego romantyczny idealizm. Pod wpływem kaprysu flirtuje podczas balu z narzeczoną poety, a ten obrażony wyzywa Oniegina i ginie w pojedynku. Na skutek tego Eugeniusz opuszcza wieś i udaje się w podróż po miejscach z przeszłości. Wszystkie one wydają mu się jednak tak puste, jak on sam. Pod koniec wędrówki ponownie spotyka Tatianę i zakochuje się w niej. To pierwsze prawdziwe uczucie bohatera musi jednak umrzeć, gdyż ukochana nie jest już wiejską szlachcianką, lecz zamężną wielkomiejską damą.

Na podstawie poematu powstało libretto do opery o tym samym tytule Piotra Czajkowskiego^[1][2].

Przekłady na język polski

Oniegina na polski przełożyli^[3]:

• Adam Ważyk (wydania Państwowego Instytutu Wydawniczego, 1953, 1956 (wyd. 2), 1962 1994, a także wydania PIW z 1964, 1973 i 1982, gdzie rozdział X przełożył Marian Toporowski; wydanie Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, 1993)^[4]
• Andrzej Sycz, Wyd. Miniatura, 1995^[4]
• Julian Tuwim, Adam Ważyk, wyd. Prószyński i S-ka. ISBN 83-7255-771-3.
• Jakub Jurkiewicz (Benedykt Dołęga)
• Leo Belmont
• Stanisław Budziński
• Adam Sikorski
• Andrzej Lewandowski, wyd. Adam Marszałek 2018, ISBN 978-83-8019-862-3