Filimer

Filimer — syn Gadariga. Według Jordanesa piąty po Berigu, król Gotów, który wyprowadził Gotów z Gothiskandzy (Pomorze Gdańskie) do ziemi Oium (Ukraina).

Wedle zapisanej przez Jordanesa legendy w czasie wędrówki wykrył w swym plemieniu czarownice (Haliurunny), które wypędził na pustkowia. Tam zespoliły się one z nieczystymi duchami i wydały na świat Hunów:

„…dziki […] karłowaty, szpetny i wątły niby rodzaj ludzki, nieznany z innego głosu prócz kwilenia na podobieństwo ludzkiej mowy […] nie znał innego zajęcia prócz polowania […] mącił pokój sąsiednich szczepów podchodami i grabieżami.”

W holenderskiej Lejdzie zachował się rękopis z XII w., w którym tak rozbudowano tą legendę:

„Hunowie – owoc niesławnego związku, to znaczy demonów – po tym jak odnaleźli przy pomocy łani drogę przez bagna Meotydy^[1], napadli na Gotów, których pobili doszczętnie ze względu na niebywały lęk, jaki wywołali. Od tej pory rozpoczęło się niszczenie całego Cesarstwa, kontynuowane przez Hunów, Wandalów, Gotów i Alanów. Ze względu na te zniszczenia wszyscy mężowie uczeni z tej strony morza pouciekali do krajów zamorskich, mianowicie do Irlandii, i tam wszędzie, gdzie zatrzymali się, za ich sprawą znacznie rosła oświata mieszkańców tych regionów.”

Filip Kallimach, również nawiązał do tego przekazu w swojej biografii Attyli, ale jego zdaniem pramatkami Hunów były nie czarownice, lecz kobiety:

„wyróżniające się nieprzeciętnością i hardością ducha.”