Flet prosty

Flet prosty (podłużny) – dęty instrument muzyczny z grupy drewnianych.

Flet prosty

Klasyfikacja naukowa	421.221.12 Aerofon piszczałkowy (instrument dęty właściwy)
Klasyfikacja praktyczna	Instrument dęty drewniany, aerofon
Podobne instrumenty	cuur

Jest jednym z najprostszych instrumentów muzycznych. Wywodzi się od ludowej fujarki i posiada podobną konstrukcję. Grający dmie w ustnik, powietrze w komorze rezonacyjnej zostaje rozdzielone na dwa strumienie, z których jeden opuszcza instrument przez szczelinę, a drugi poddany wibracji przepływa przez prostą rurę. Podobną konstrukcję mają piszczałki organów. Otwory nawiercone w rurze są otwierane lub zamykane palcami grającego, a przy większych instrumentach o niższej skali za pomocą klap, co kształtuje wysokość dźwięku.

Współcześnie budowane flety proste mają dźwięki podstawowe c lub f (dawniej występowały też flety z dźwiękami podstawowymi d i g). Prostota instrumentu oraz pozorna łatwość gry powoduje, że jest popularny wśród amatorów oraz wykorzystywany jako instrument w nauce muzyki na zajęciach wychowania muzycznego.

Flet prosty jest jednym z najstarszych instrumentów muzycznych. Używany był powszechnie do połowy XVIII w. jako instrument zespołowy i wirtuozowski instrument solowy (szczytowym osiągnięciem są tu utwory H. Purcella, A. Vivaldiego, G.Ph. Telemanna, a zwłaszcza dwa Koncerty Brandenburskie J.S. Bacha). Później instrument był wykorzystywany coraz rzadziej. Jednym z ostatnich jego wystąpień w praktyce koncertowej była partia w operze Ch.W. Glucka Orfeusz i Eurydyka (1762).

Współcześnie bywa wykorzystywany w stylowym wykonywaniu muzyki dawnej, w muzyce współcześnie pisanej na ten instrument oraz w muzyce folk, jednak nie jest to instrument ludowy.

Odmiany fletu prostego

Flet prosty posiada pięć standardowych wielkości o następującej skali:

• flet sopranino - f² do g⁴
• flet sopranowy - c² do d⁴
• flet altowy - f¹ do g³
• flet tenorowy - c¹ do d³
• flet basowy - f do g²

Wyróżnia się też kilka innych, mianowicie:

• garklein - c³ do d⁵
• flet basowy (w stroju C) - c do d²
• flet kontrabasowy - F do g¹
• flet subkontrabasowy - C do d¹
• flet sub-subkontrabasowy (oktokontrabasowy) - F₁ do g

Konstrukcja fletów prostych ewoluowała w czasie. Flety renesansowe miały mniejszą skalę (oktawę i kwintę) niż flety barokowe (dwie oktawy i sekundę; doświadczeni wykonawcy potrafią grać jeszcze wyżej, a nawet uzyskiwać dwudźwięki^[1]).

Na początku XX wieku popularność zdobyły flety z palcowaniem niemieckim, gdzie piąty otwór był zdecydowanie mniejszy niż czwarty. Ułatwiało to grę gamy C-dur (w przypadku fletów z dźwiękiem podstawowym c) lub F-dur (w przypadku fletów z dźwiękiem podstawowym f) oraz melodii diatonicznych na nich opartych. Palcowanie dla czwartego dźwięku gamy podstawowej, czyli f (w przypadku fletów z dźwiękiem podstawowym c) lub b (w przypadku fletów z dźwiękiem podstawowym f) jest tu znacznie prostsze. Ułatwienie palcowania dla diatoniki przekłada się jednak na trudności z palcowaniem w chromatyce. Flety niemieckie są uwspółcześnioną wersją fletów barokowych (z tzw. palcowaniem angielskim), różnią się od nich zarówno pod względem brzmienia, temperacji skali, jak i wyglądu. Są stosowane również i dzisiaj w szkolnictwie muzycznym.

Materiały do produkcji fletów prostych

Flety proste produkowane są z drewna lub plastiku. Zdecydowanie lepszą jakością i bardziej miękkim brzmieniem charakteryzują się flety drewniane. Ich budulcem jest zazwyczaj drewno klonu lub gruszy. Jest to drewno stosunkowo miękkie, przez co dźwięk z nich wydobywany jest stosunkowo delikatny, miękki, o prostym tembrze. Flety z drewna klonu poleca się do gry w zespołach, natomiast flety z drewna gruszy są idealne dla melomanów samouków. Bardziej twarde drewno: śliwy, bukszpanu, czy jeszcze twardsze: palisandra, tulipanowca czy hebanu doskonale nadaje się do produkcji fletów.

Zobacz też

• Flet prosty basowy
• Flet poprzeczny