Fotografia tradycyjna

Fotografia tradycyjna, fotografia chemiczna, fotografia analogowa^[1][2] (w odróżnieniu od cyfrowej) – fotografia, w której nośnikiem obrazu są chemiczne materiały światłoczułe (filmy, błony, płyty, klisze, papiery itp.). W fotografii tradycyjnej dominuje fotografia srebrowa, czyli fotografia oparta na światłoczułych halogenkach srebra. Do fotografii tradycyjnej zaliczają się też szlachetne techniki fotograficzne wykorzystujące światłoczułe właściwości chromianów.

Kolaż zdjęć tradycyjnych, 1990 r. Rostów nad Donem, Rosja.

Aparat analogowy Nikon F100, z załadowanym filmem czarnobiałym, Ilford HP5+ 400.

Zalety fotografii tradycyjnej

Fotografia tradycyjna ma wiele zalet w porównaniu z fotografią cyfrową. Na przykład w fotografii tradycyjnej na nośnikach srebrowych, wciąż zaletą pozostaje rozdzielczość, nawet przy użyciu małego formatu. Dla przykładu, negatyw Fomapan Creative 200 według danych producenta^[3] osiąga zdolność rozdzielczą na poziomie 110 linii/mm. Oznaczałoby to przybliżony ekwiwalent 12 100 pkt obrazu na mm² filmu. Przy rozmiarze klatki 24×36 mm daje to w przybliżeniu 10 454 400 pkt obrazu. Przewyższa to zdolność rozdzielczą większości współczesnych aparatów cyfrowych, zwłaszcza że producenci tych ostatnich używają oznaczenia w megapikselach (Mpx lub MPix) pomijając fakt, że aparaty te używają filtrów Bayera. Ponadto, nawet w najtańszych modelach aparatów klasycznych ma się do czynienia z większym obszarem światłoczułym, bo z pełną klatką 24×36 mm (w aparatach cyfrowych jej odpowiednikiem jest matryca pełnoklatkowa, dostępna tylko w niektórych modelach profesjonalnych). Dla filmu w średnim formacie można już mówić o 43 560 000 pkt (43 Mpix), a istnieją także materiały o większej rozdzielczości, np. filmy Ilford.

Zobacz też

Zobacz multimedia związane z tematem: Fotografia tradycyjna

• historia fotografii